Blog da autora:/https://helenavillarjaneiro.wordpress.com
AS TÚAS MANS FIXÉRONME XARDÍN
As túas mans fixéronme xardín,
xardín que se cubriu de buganvilias,
de xorros mornos,
de cantos e olores
tal como aconteceu no paraíso.
O bo xardín amante, sempre oculto e semisilencioso
quere ser para ti camelia e mirto
e ofrecerche benvidas de colores
danzando as percusións das carricantas,
dos grilos
e das ras.
Mentas me cobren
as pingotas de mel que deita a tarde
no violín do vento
agardo a que se espallen os perfumes
que trae a noite
o termo do farol para que o apague a brisa
que como en beixo envían as montañas.
E vístese o xardín de estrelas e de lúa,
os peixes colorados bulíganme no ventre
e as ás das bolboretas en vértixe
búscanme os seos.
Cando te vas
adormece o xardín como un infante
amamantado polas lilas húmidas
e apousado na miña desnudez.
E canta paseniño
aniñando na rosa do meu corpo
o paxaro da alba.
E COMO CERVA NOVA SOÑO COAS ALBAS
A noite é longa e eu
apéome do soño pola escada de olores
que queda sobre o sono,
polos ecos do blues que tremece nas blondas
brancas da lencería.
A chuvia que escribiu o seu adeus azul sobre o tellado
deixou tamén no aire
o fresco agurgullar das augas todas
entre todas as frondas.
A noite é longa e eu
báixome dos brincos da miña infancia
e como cerva nova soño menceres
na fonte onde lavaban camisas as belidas.
A noite é longa e eu
cruzo como amazona as primaveras
e coas papoulas e os trigais ondúlome
ás cóxegas do vento.
A noite é longa e eu
retorno á amante sombra da túa árbore
de novo sacra e ergueita cal ciprese.
¿Soubo Beethoven
que eu podía vivir cabo de ti
aquél mencer de trigo e paspallás
do seu Der "Wachtelschlang"
na veciñanza da alba?
De : Festa do corpo
E COMO CERVA NOVA SOÑO COAS ALBAS
A noite é longa e eu
apéome do soño pola escada de olores
que queda sobre o sono,
polos ecos do blues que tremece nas blondas
brancas da lencería.
A chuvia que escribiu o seu adeus azul sobre o tellado
deixou tamén no aire
o fresco agurgullar das augas todas
entre todas as frondas.
A noite é longa e eu
báixome dos brincos da miña infancia
e como cerva nova soño menceres
na fonte onde lavaban camisas as belidas.
A noite é longa e eu
cruzo como amazona as primaveras
e coas papoulas e os trigais ondúlome
ás cóxegas do vento.
A noite é longa e eu
retorno á amante sombra da túa árbore
de novo sacra e ergueita cal ciprese.
¿Soubo Beethoven
que eu podía vivir cabo de ti
aquél mencer de trigo e paspallás
do seu Der "Wachtelschlang"
na veciñanza da alba?
De : Festa do corpo