DÍAZ JÁCOME, Xosé

https://es.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9_D%C3%ADaz_J%C3%A1come

/

CANTIGA DO INVERNO

Xa chegóu o inverno.Ven da man do Outono,

coma un neno orfo que fai tolerías.

A paisaxe deulle a esmola dun sono.

-Pólo San Mariño,

ouro no camiño.

Xa é mozo agora.Doe o seu alento.

Alá vai, envolto na capa de néboa,

pola noite adiante, no corcel do vento

-Por Santo Tomé

a neve no pé.

Xa se fixo home.Tempo do Nadal.

oa anxos teceron un manto de neve

para que o mensaxeiro o leve ó Portal.

-Póla Noiteboa,

a lúa non voa.

Xa chegóu a vello.Leva na monteira

froliñas d echoiva i estrelas xeadas.

Xa morreu o Inverno diante a Primaveira.

-Pólo San Xosé,

todo ledo é.

LUGO NO SAN FROILÁN

Xa chegóu o San Froilán

co regalo das castañas.

Trai ás Sanlucas da man.

-Ai amor ,que ben me dañas!

Canta a lúa no muiño,

i a cibdá estase ollando

no craro espello do Miño

-Ai amor, que ves cantando!

Cobrindo a súa sorrisa

co bretemoso martelo,

hoxe madrugou prá misa,

-Ai amor, que loiro pelo!

Mais o sol que quere vela,

con un festeiro aloumiño

descobreu o rostro dela.

-Ai amor, tenzón de niño!

Galana a escoller galán,

co seu dengue de murallas,

vina, saudosa, á serán.

-Ai amor, qué gozo espallas!.

¡Que ben loce a romería

nas vellas rúas! ¡Que ben

chufa o seu traxe a campía!

-Ai amor, coita tamén!

Todos, cun ledo agasallo,

colman a xentil luguesa,

que ten nos ollos orballo.

-Ai amor, canto me pesa!

Hasta eu ,homildosiño,

lle levo unha regalía:

iste soño pequeniño.

-Ai amor, malenconía!

De : Pombal

HISTORIA DUNHA SOMBRA INFELIZ

¿A sombra é a mais lonxana
carne das cousas?
-A.Cunqueiro-

Aquela sombra, sempre deitadiña na mesma beira do río,
era diferente das mais sombras. E naide o sabía.
Unha romántica bidueira motivaba a súa vida ignorada.
Era unha sombre vella e sempre recente,
cunha tristura de margarida desfollada
e un corpo de bris sen recendo, ou de orballo sen nacer aínda.
Nunca deixara de ser inocente e sumisa.

Tiña a madurar unha íntima pureza nova
na súa grave exactitude silandeira.
Tremaba ao escoitar as campás de Mondoñedo.
A hora clave de súa ledicia mellor
era aquela en que a Lúa saía a escoitar a serenata dos sapos
e ollaba no espello do río o latexo das estrelas.
Entón tiña de festa o seu vivir insólito
e cantáballe na alma un egoismo saudoso de tan feliz?

Un día calquera
chegaron uns homes que semellaban guerreiros antergos
e mataron á abidueira para facer zocas.
Non se decataron que tamén asasinaban á sombra dela,
miña irmá de anceios sen remate.
Morreu sen queixarse a probiña, morreu docemente
ao sentir que a súa carne -lonxana carne de cousa concreta
xa non podía ter ningún estremecemento sentimental...

 De: http://www.galiciadigital.com/pcd/Biblioteca/poesia/seculo_xx/longa_noite_de_pedra/escritores/continuadores/xose-diaz-jacome.html