COSTA CLAVELL, Xavier

http://www.bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=XavCosta&alias=Xavier+Costa+Clavell

OS ANOS DO VOUGO 

VII

           Pra Méndez Ferrín

Eu non sei que foi daquil tempo.

Era un tempo noxento e belido.

Polo ceo camiñaban os anxos

e na terra rebrincaba o meu sangue.

Foi entón cando os homes encheron os ámbitos

de odio , e de raiba, de medo e de morte.

Era un tempo noxento e belido.

Foi entón: naquil tempo.

Foi entón: os paxaros morreron na xaula

e aos meniños craváronlle o ferro na gorxa.

Eu non sei que foi daquil tempo.

Era un tempo noxento e belido.

O mar convertíuse en refuxio de homes tristeiros

e a terra alcendéuse e a iauga dos ríos tinguíuse de roxo.

Eu non sei que foi daquil tempo.

Era un tempo noxento e belido.

Era o tempo das louras ideas.

Era o tempo das mouras olladas.

Eu non sei que foi daquil tempo.

PESCUDA

Seguirei a pescudar

nesta carne que é a túa carne.

E quezáis algún día

poidas ti chegar a dirixir

o sangue diste meu dedo tan canso.

NÉBOA

Teño néboa na ialma e nas mans.

Unha néboa que doe,

que aguilloa,

que manca,

que fede...

Unha néboa que se enche de min

e me esfola.

Unha néboa teimosa,

ruin,

gragallante...

Teño néboa na ialma e nas mans

De: Os anos do vougo e outros poemas