sábado, 4 de diciembre de 2021
PAZ MONTENEGRO , Conchita
miércoles, 1 de diciembre de 2021
ROZADILLAS VALVERDE, Ramón
Nace en Madrid
(1958) donde estudia ingeniería técnica
forestal y reside en Meira donde ejerce como funcionario de la Xunta de Galicia. En 2020
publica su poemario:A pesar de todo.
A PESAR DE TODO
A pesar de todo,
ayer en mi jardín
floreció una rosa roja.
A pesar de todo,
el sol pudo vencer
y amaneció.
A pesar de todo,
los mares y galaxias
no revelan sus secretos.
Todo sigue funcionando,
hoy también,
aunque...vayamos
al veloz ritmo del
¡a pesar de todo!
De: A pesar de todo
lunes, 1 de noviembre de 2021
GRAÑA VILLAR, Bernardino
Nado en Cangas (1932) exerceu de profesor no colexio de Fingoi de Lugo e foi catedrático de lingua e literatura en Sarria .
QUINTANA DOS VIVOS.ESCOLMA
Ó poeta Méndez Ferrín, irmán de soños celtas
AH, poeta peregrino entre os fumazos,
entre as torres, entre os ruídos do inimigo,
vinte un día coma un pobre
verrón bravo enguedellado
entre arteiros finos fíos coloridos
de novelos enliadores e malvados
colocados baixo o monte dos cabalos,
baixo as lindes do teu reino
para terte prisioneiro, secuestrado.
Ah, o rebumbio que te cerca, que te abafa,
mar revolto de cen ventos encontrados,
de galernas, de trulladas, de neboeiros
de encubertas aguacións e traidorías,
de odio, envexa, e rancor disimulado.
Vas de barco bambeándote, naufragas,
vas cruzando lentamente as longas noites
dun invemo interminable, duro, ingrato.
Ah, os espellos, as farolas, os enfeites
destas rúas, destas salas, canto engano.
Tantas festas, fastos, feiras, tanto entroido
e despois, en canto saes, nun calello,
ou se acaso nunha tasca de mal viño,
nun recuncho húmido, cotra, miserable,
xa te prenden, xa te enlían cos seus rabos
gatos negros, ruíns escouras, refugallos,
medios seres que te lamben e que agardan
o preciso intre de darche o navallazo.
Ah ese engado consumeiro, todo teatro,
de patrañas e aparellos e aparencias,
soño vil e tentación, demo nefando
que nos deixa nas raíces sen a seiva,
sen o vínculo co pobo, tencionando
enturbar os nosos vieiros cara adiante,
cara atrás gloriosos marcos do pasado.
Ven e sube, busca os cumios onde aínda
vibra ó vento en rebeldía a carpazona,
onde medran espiñeiros, uces, toxos
que enguedellan con mil fentos e carrascos.
Ven e berra desde o teu nobre cabalo.
Retoma a voz potente, non confusa,
amigo limpo e fiel, ferro invencible,
campá de son preclaro.
Volve ós cons do castro esgrevio e, desde arriba,
no teu sitio, contra os ventos, posto en alto,
continúa a ser o forte, o deslumbrante
faro e luz que pola noite sabe guiarnos.
Ti volve, Perceval, pola congostra,
pola Verea Vella, ó derradeiro
reducto de occidente, ós nosos ermos
de albergues onde triscan os teixugos,
antiga patria arnal dos cochos bravos,
e ven sempre de bruxo, druída e bardo.
De: Luz de Novembro
martes, 26 de octubre de 2021
CALDEIRO DÍAZ, Eloi
Nado en Sarria (1955) é músico, poeta e escritor. Estudou na Escola Universitaria de EXB en Lugo .Desde novo comenzou a escribir os seus primeiros versos
Sería suficiente ter tremado
longos días do inverno
no fragor dos teus ollos
para saber da sorte.
Camiñar nos carreiros de ningures,
sen acougar unha vegada,
sabendo que serías aló
agardando-me na beiramorte.
De: Anacos de silencio
jueves, 14 de octubre de 2021
PERNAS NIETO, Daniel
Nado en Abadín (1884) estudou no seminario de Mondoñedo e exerceu de párroco de Baroncelle.Publicou un libro: Fala d´as Musas .
https://gl.wikipedia.org/wiki/Daniel_Pernas_Nieto
sábado, 2 de octubre de 2021
PIN , Irene
Nada en Lugo (1.995) estudiou Comunicación Audiovisual. Traballa de directora, realizadora, música (baixista do grupo Poesía Canalla) .
Como poeta ten colaborado na revista Grial. e publicou o libro de poesía A ollada de Eip´hnh.
https://gl.wikipedia.org/wiki/Irene_Pin
Foto: https://www.nosdiario.gal/articulo/libros/novos-caminos-do-compromiso/20210401191536118799.html
.......
NON PRECISO SER SALVADA
(Fragmento)
Navegante eu son serea
vivo inmersa nun mundo de auga
.......
.....
Navegante eu son serea
o meu fogar é a auga
non son criatura de terra
nin preciso ser salvada.
Fragmento de: https://www.youtube.com/watch?v=Gj5MAx2L5pA
lunes, 27 de septiembre de 2021
DE CASTRO Y NEIRA Antonio María
Nado en Mondoñedo (1771) foi un escritor galego que estudou no seminario de Mondoñedo, onde exerceu como profesor de filosofía .Compuxo a súa obra en latín, castelán en galego.
https://gl.wikipedia.org/wiki/Antonio_Mar%C3%ADa_de_Castro_e_Neira
ODA EN ELOGIO DE D. ANDRÉS DACIO, CATEDRÁTICO DE SAGRADA
TEOLOGÍA EN EL SEMINARIO REAL, CONCILIAR DE MONDOÑEDO
(Fragmento)
Canten unos las armas del guerrero,
y furibundo Marte, la campaña
de sangrientos cadáveres cubierta:
lloren otros de un Rey la suerte extraña
con trágico cothurno, el fin postrero,
de sus acciones recompensa cierta:
otros muestren la puerta
del vicio, y sus horrores
pinten al vivo en tétricos colores.
Canten otros en tono regalado
el blando susurrar del arroyuelo,
que travesea entre doradas flores:
o bien del sutil áura el dulce vuelo,
que las yerbas ondea al verde prado.
el meloso trinar de ruiseñores,
de Clori los amores
que yo castigué un día
cuando de frescas rosas me ceñía.
Yo celebro un varón, un héroe ilustre
de talento, de prendas inmortales,
ínclito honor del Galiciano suelo:
¡ le nombraré!... Mas no. que las señales
ser nuestro Gacio indican, nuevo lustre
de Mondoñedo a quien distingue el cielo:
hoy con rápido vuelo
le veo sublimado.
de su mérito propio coronado.
En vano procuró la envidia. en vano
embotar su esplendor al golpe fiero
de su dardo fatal, que al orbe asusta:
el padre de la patria soberano
el gran prelado, el pío Cuadrillero
te ha protegido con su sombra augusta,
y a pesar de la injusta
discordia te contemplo
arrebatado de la gloria al templo.
Sobre mullida yerba reclinado
del Sisto (x) humilde en la risueña orilla
(do el ceferillo bulle licencioso,
y en las hojas de tierna florecilla
dormido queda con amante agrado)
a la sombra de un mirto delicioso
tu nombre venturoso
resonará mi acento
entregando la voz al raudo viento.
Alternarán alegres con mi canto
la calandria, el donoso jilguerillo,
que anuncian la llegada de la aurora
desde la verde rama de un tomillo:
olvidará la tórtola su llanto,
que en triste soledad su esposo llora:
bailará la pastora
en la vecina falda
mientras Dorila teje una guirnalda
...............
.................
domingo, 26 de septiembre de 2021
MASEDA LOZANO, Martiño
https://www.aelg.gal/centro-documentacion/autores-as/martino-maseda-lozano
O DECLIVE DOS DÍAS
Endexamais pensara na crueldade da vellez
que a condenaría a aquel pequeno cuarto
a onde iría convivir co desleixo.
Tampouco pensara que ía ser él,
o froito das súas carnes,
o que a abandonaría alí,
naquel remoto inferno, coma un can
que o ceiban no medio do monte
para non velo máis.
De: Fotogramas da desfeita
jueves, 23 de septiembre de 2021
CASTRO LEGAZPI, Luisa
https://gl.wikipedia.org/wiki/Luisa_Castro
http://amediavoz.com/castroLuisa.htm
ESTOY HACIENDO PRUEBAS DE VELOCIDAD
Retrocede.
No soy yo, que conozco la cinta del tiempo
y navego
a sabiendas
de que en el mar las horas tienen otro arbitrio
y otra medida
las fuerzas.
Es el mundo,
que retrocede.
Las montañas cristalizan en mil años
y el mar gana un centímetro a la tierra
cada dos milenios,
horada el viento la roca
en cuatro siglos
y la lluvia,
también la lluvia se toma su tiempo para caer.
Se paciente, con mi corazón
que suspira por una obra duradera.
Como el viento,
como la lluvia,
también mi corazón
se toma su tiempo para caer.
domingo, 12 de septiembre de 2021
CASTRO LÓPEZ, Manuel
Nado en Lugo en 1860 foi xornalista e escritor.En 1892 emigra a Bos Aires onde dirixe O Eco de Galicia e funda en 1898 o Almanaque Gallego no que publica varios poemas en lingua galega.
https://gl.wikipedia.org/wiki/Manuel_Castro_L%C3%B3pez
ESTRANXEIRO
Eu puxen unha tenda no deserto,
por bandeira de pas ben coroada.
Non m' esquencía non, da soledade
que, fera, m' agardaba.
Pero tiña unha espranza acougadora :
chamados pol-a miña branca enseña,
oirían meas hirmáns á enseñorarse,
coma eu, d' aquela terra.
Estonce, traballando agarimados,
as feras fuxirían, e do estéreo
faríamos a imaxe do praíso
pra nos e os nosos netos.
¡ Non sey aíña coma gardo folgo!...
Do mundo lonxe e sen nengún arrimo,
¡ cantas veces os ventos m' azoutaron
e as bestas me feriron !
Mais trunfey no mellor: aquel deserto
cambéase nun pobo frolecente ;
e n' él a niña tenda, probe e murcha,
cen diante, s'escurece.
Cando, dende un corruncho, eu o contcmpro,
e vexoo erguerse e porgresar risoño,
antre prad'eiras, froles e arboredas,
parésceme un ensono.
No pois : que o mal da distraución eu tiven.
¿ Quén fay a doce mel ?¿ Quén nos da a seda?
A valía dos honres n'é milagre;
milagre é Natureza.
Pero os vichos, cativos, non adiantan:
e, no enxenio, n' aución e na cobiza,
e home ten a virtude feitizeira
de mellorar a vida.
¡ Benia os meos primeiriños compañeiros !
¡ Probes !.... Eles caíron pouco á pouco,
sen descobrir sorrisas no seu Fado,
nin recoller o froito.
Por eles conto centos viciños,
e non me mete a Natureza medo;
mais non hacho pra min senón esquencia,
e síntome estranxeiro.
De: http://consellodacultura.gal/mediateca/extras/CCG_em_pub1148_AlmanaqueGallego_1914.pdf, pág 38
jueves, 9 de septiembre de 2021
LAMAS FERNÁNDEZ , María Xosé.
https://gl.wikipedia.org/wiki/Mar%C3%ADa_Xos%C3%A9_Lamas
CATRO PALABRAS CALADAS
Unha noite de lúa chea,
dous sorrisos
entre centos de olladas,
tres suspiros.
Catro palabras caladas
entre milleiros de sons;
cinco notas agachadas
nos latidos da paixón.
Seis berros, sete tormentos,
oito bágoas e nove intres de dor;
dez arelas, once soños
e unha ducia de lembranzas
reventando de arredor,
alimentando esperanzas...
...Vintecinco primaveras
agardando o teu amor eternamente,
Día a día e hora a hora
gardareino no meu peito...Para sempre.
De: Catro palabras caladas
lunes, 5 de julio de 2021
LÓPEZ DOBAO, Xosé Antón
https://gl.wikipedia.org/wiki/Ant%C3%B3n_Dobao
MATERIA ABISAL
(Fragmento)
Véxote
e vés baixando pola saia da tarde
abrázoche nos dentes a vontade
dun pobo de casoupa e silveira.
Ó pasares
pos espellos de mel polos camiños
es clan da estirpe da tribo derrotada.
Por veces
abéirome da noite e non durmo
escúlpesme na espiña
morada para as nosas xentes.
Eu vivo
non é pouco
no esplendor dunha fraga que che nace no van.
Véxote
e vés como guzpeculiña
a apañar os contornos do abismo
coa memoria dos meus que me evoca o teu corpo.
.....
De: Materia
viernes, 2 de julio de 2021
VÁZQUEZ DÍAZ , Raquel
EN EL PICO
Querría resguardarte de la noche,
que no hubiera intemperie,
que no hubiera latón ni aire oxidado.
Querría que el olvido o la erosión
fueran muecas risibles de otra historia
y ahora nunca murieras
y ahora nunca el insomnio te quemase
de plástico los ojos.
Querría que el deseo
llegara siempre a tiempo a la estación,
que el reloj consistiera en un juego de niños.
Que la tormenta fuera con flor de jacarandas.
Y el dolor, nada más que dos sílabas inermes.
Que la mayor herida la dijesen los pájaros.
CRUSTÁCEOS
Algún día recordaremos esto.
Cuando no haya palabras que nos dejen nombrarlo.
Este tiempo de equívocos,
este tiempo cangrejo.
Este tiempo de diálogos sin voz
que nos gritan los ojos
y que después no llegan siquiera a la garganta.
Algún día recordaremos esto.
Probablemente en silencio, por no
perder tanta costumbre.
Por no saber hablar
otro idioma distinto a la nostalgia.
De: Aunque los mapas
sábado, 19 de junio de 2021
NEIRA LOPEZ, Xoán
A CARÓN DO CORAZÓN( Fragmento)
Os nenos da froita do tempo
zugabamos seiva e zume
comiamos polpa e pela
carozo e coia
-ata a denteira de ansias verdes-
a propia e a allea,
a silvestre e a prohibida
co único prezo da astucia,
a complicidade da noite estrelecida
e a protección da lúa chea.
Eramos nenos gorentando veráns de devezo
coma poldros desbocados, nos territorios da infancia,
carreiros transitados polos pés áxiles da ilusión
naquela miña tribo de albas brancas
e solpores de soños incumpridos.
Patria de palabras propias
que prenderon perennemente nos nosos corazóns.
Eramos nenos que mirabamos ao ceo
coñeciamos os segredos do vento
tiñamos o padal virxe
e adiviñabamos a sazón na súa pel
-esa cor adolescente das cereixas-
Enchiamos os petos de arrecendos
para fartar corpo e alma
e soportar as densas sombras do inverno
mentres durmía a montaña gris
nos ollos pechos da xanela.
Cando o silencio cubría
ausencias no cuarto baleiro
mentres nas entrañas da terra
entumecía o xermolo
e abrollaba a flor sen cor....
......................
I Premio Rosalía de Castro de Barcelona, 1998
De: https://www.aelg.gal/centro-documentacion/autores-as/xoan-neira-lopez/obra/2366/a-caron-do-corazon
CANDAOSO
(poética bravú)
Poderosos cabalos de vento
nas altas praderías do Buio.
Poldros do mar, fillos do nordés
desafiando á xistra invernal.
Rincha o sangue indomábel
ardendo na marca do ferro.
Garañóns de enteira libertade
galopando os territorios do alento
donos da noite milenaria
-o estio só corta unha crina-
Poética bravú.
sábado, 12 de junio de 2021
DE OLANO Y SILVA, Andrés
Nado en Lugo (1894) onde estuda e prepara oposicións a telégrafos foi destinado a Lugo, Villadiego , Cádiz , Coruña, Barcelona e Madrid (Villalba).
Obra
Poemarios: Policromía sentimental, y Lamentos y sonrisas .
Teatro: Falsa alarma y La liga de la felicidad .
Novela: La mística
ALQUIMIA
A mis dos primas hermanas La Ilusión y La Idea,
que residen en torre de armonía y marfil.
Con adornos de mayo, la Iluisón pavonea,
la otra luce las galas juveniles de abril.
El Ingenio es su abuelo, la Paciencia, madrina
de una de ellas; y la tía de las dos, la Razón,
la mayor, mariposa ;la menor, golondrina.
Son sus alas, de viento; su volar, de ciclón.
La Esperanza, su abuela, advirtió: la Fortuna
y la Gloria, brillantes , surgirán de un crisol.
Como tienen ya plata del palor de la Luna
hacer oro pretenden con los rayos del Sol.
EL FARO DEL INTELECTO(FRAGMENTO).
...
-Cuarto id-
Yo cuelgo el calzado
en la percha, y pongo
la gorra en el suelo;
y así, aunque piense
con los pies, a nadie
causo desconsuelo.
-Quinto id-
El Sol es un santo;
la noche una hambrienta
llena de deseos;
pues todas las tardes
en haces se traga
del Sol los fideos.
-Postrer destello-
....... ....... .......
...... .......... .....
los faros más bellos
........................
..............
dan pocos destellos
De: Policromía sentimental
jueves, 13 de mayo de 2021
VARELA, Susana
Obras:
Modos de vida adornados con flores.Liter_aquel, 2021
Escrito en un Sharp GX 17, Eds Blur, 2008
BIO
Nació en un caluroso verano en 1973. ‘Touch me in themorning’, de Diana
Ross, era el hit número uno esa semana.Creció y descubrió la magnificencia del mundo en
Ourense. Estudió arte y diseño gráfico; no se arrepintió de no haber
estudiado filosofía al final.
Amó, fue a clase, vagabundeó y trabajó en Galicia, Salamanca, Barcelona, Madrid, Lisboa y Edimburgo, tratando de dejar sutiles/imperceptibles huellas por todas partes, como una línea vertical de lápiz sobre un muro o una diminuta buena acción.
Su principal personaje era
el de diseñadora gráfica, y eso continuó durante 15 años. Pero fue además
cuidadora de personas discapacitadas, dependienta, camarera, profesora de
español, y eso era verdad también.
NYC
Me han hablado de NYC.
Donde vive
en 2012 una chica salvaje, pura, corrupta.
Hay aviones
que llevan hasta allí (es verídico).
Yo no he
estado, al igual que no he metido la cabeza entre las fauces de un toro.
Creo que
debería leer tan vorazmente antes de escribir sobre ti, NYC,
mordiendo y
chupando los libros lo más rápido posible
para sentir
tu culto abrazo este mismo fin de semana, hoy.
Seguramente
el poeta máximo de Norteamérica habrá frecuentado tu estación de autobuses,
y Sylvia
Plath alimentó tu corazón oscuro con su ropa de extraños cortes
en la mejor
página de literatura psicológica.
Y Paul
Auster te sembró de filas de guijarros pequeños.
Y además
tuviste en Lorca a tu habitante y observador más ultramoderno,
que vivió
contigo no un año sino ciento setenta. ¿Te habías enterado?
NYC, paraíso
de los carritos de comida rápida donde se paga con dólares y peniques,
lugar de
huracanes anunciados y del cabin fever,
me da rabia
no poder contar nada de tus barrios que no he visto,
pero aún así
eres de todos nosotros.
Seguro que
sabes romperme el corazón y fabricarme uno nuevecito.
Soy la pieza
que falta en el puzzle de una inauguración de arte en una librería.
Una noche
mentiré y diré que te conozco, NYC, en un alarde de imaginación.
Siempre has
vivido en un mundo de fotogenia y papel couché, conoces poco,
ésa es tu
fuerza bruta americana, tu canto de sirena
por el que
uno quiere morir.
NYC,
horizonte, abrigo, camarada, esposa, semilla y tópico de todas las ciudades,
tu identidad
acoge y sobrepasa a cada uno de tus ciudadanos,
y se ajusta
como un guante a cada una de sus vidas profundamente humanas.
Sin embargo
olvidaste el color de las cenizas y el óxido,
las narices
rojas del vino,
lo heladoras
que pueden ser las noches al raso,
las ratas.
No sé si podríamos ser amigos.
domingo, 24 de enero de 2021
LOBELLE GONZÁLEZ , Rafael
https://gl.wikipedia.org/wiki/Rafa_Lobelle
E=mc2
Non somos o suficientemente conscientes
da enerxía en repouso que contén cada corpo
só polo feito de existir
agardando a metamorfose
agardando o preciso instante.
Muiño
Eu
camiñante cíclico como rodicio no inferno do muiño
neste ronsel de cometa de auga batida que xira
intacta
luz e forza do meu andar
como segorella para a moa.
De: andar ás apoutegas