sábado, 4 de diciembre de 2021

PAZ MONTENEGRO , Conchita



Nada en Vilalba , profesora  do CEIP acaba a súa etapa docente  no IES Anxel Fole de Lugo como profesora de  Lingua Galega.Forma parte do grupo de poetas e artistas plásticos Roteiro das Artes. Ten editados os poemarios: Latexos (2006), Cuncheiro (2016), Convulsións (2018), Camaleón (2019), Año MMXX . Año MMXX (2021).



ALECRÍN

Quizais son a flor do TOXO
Arrodeada de espiñas.
Teño os pétalos de cera,
Consistente ao tacto, forte,
pero ao mesmo tempo branda
Que se pode derreter
Coa leve brisa do amor,
Con furacán de paixón,
Con pena allea tamén.

..............................

Miña coraza, as espiñas.
Grazas a elas eu vivo
No meu Edén dos Ensoños
Protexida, protexida..
Se alguén me arrinca unha espiña
O lume fíreme ardente
E adoezo coa dor.

.......................

Pobre flor!


De: Convulsións

miércoles, 1 de diciembre de 2021

ROZADILLAS VALVERDE, Ramón

 

Nace en Madrid (1958)  donde estudia ingeniería técnica forestal  y reside en Meira  donde ejerce como  funcionario de la Xunta de Galicia. En 2020 publica su poemario:A pesar de todo.




A PESAR DE TODO

A pesar de todo,

ayer en mi jardín

floreció una rosa roja.

A pesar de todo,

el sol pudo vencer 

y amaneció.

A pesar de todo,

los mares y galaxias 

no revelan sus secretos.

Todo sigue funcionando,

hoy también,

aunque...vayamos 

al veloz ritmo del

¡a pesar de todo!

De: A pesar de todo


lunes, 1 de noviembre de 2021

GRAÑA VILLAR, Bernardino

Nado en Cangas (1932) exerceu de profesor no colexio de Fingoi de Lugo e foi  catedrático de lingua e literatura en  Sarria .



                                         

QUINTANA DOS VIVOS.ESCOLMA


Ó poeta Méndez Ferrín, irmán de soños celtas

AH, poeta peregrino entre os fumazos,
entre as torres, entre os ruídos do inimigo,
vinte un día coma un pobre
verrón bravo enguedellado
entre arteiros finos fíos coloridos
de novelos enliadores e malvados
colocados baixo o monte dos cabalos,
baixo as lindes do teu reino
para terte prisioneiro, secuestrado.

Ah, o rebumbio que te cerca, que te abafa,
mar revolto de cen ventos encontrados,
de galernas, de trulladas, de neboeiros
de encubertas aguacións e traidorías,
de odio, envexa, e rancor disimulado.
Vas de barco bambeándote, naufragas,
vas cruzando lentamente as longas noites
dun invemo interminable, duro, ingrato.

Ah, os espellos, as farolas, os enfeites
destas rúas, destas salas, canto engano.
Tantas festas, fastos, feiras, tanto entroido
e despois, en canto saes, nun calello,
ou se acaso nunha tasca de mal viño,
nun recuncho húmido, cotra, miserable,
xa te prenden, xa te enlían cos seus rabos
gatos negros, ruíns escouras, refugallos,
medios seres que te lamben e que agardan
o preciso intre de darche o navallazo.

Ah ese engado consumeiro, todo teatro,
de patrañas e aparellos e aparencias,
soño vil e tentación, demo nefando
que nos deixa nas raíces sen a seiva,
sen o vínculo co pobo, tencionando
enturbar os nosos vieiros cara adiante,
cara atrás gloriosos marcos do pasado.

Ven e sube, busca os cumios onde aínda
vibra ó vento en rebeldía a carpazona,
onde medran espiñeiros, uces, toxos
que enguedellan con mil fentos e carrascos.
Ven e berra desde o teu nobre cabalo.

Retoma a voz potente, non confusa,
amigo limpo e fiel, ferro invencible,
campá de son preclaro.

Volve ós cons do castro esgrevio e, desde arriba,
no teu sitio, contra os ventos, posto en alto,
continúa a ser o forte, o deslumbrante
faro e luz que pola noite sabe guiarnos.

Ti volve, Perceval, pola congostra,
pola Verea Vella, ó derradeiro
reducto de occidente, ós nosos ermos
de albergues onde triscan os teixugos,
antiga patria arnal dos cochos bravos,
e ven sempre de bruxo, druída e bardo.


                                                 De:  Luz de Novembro


martes, 26 de octubre de 2021

CALDEIRO DÍAZ, Eloi

 

Nado en Sarria (1955) é músico,  poeta e escritor. Estudou na Escola Universitaria de EXB en Lugo .Desde novo comenzou a escribir os seus primeiros versos



Sería suficiente ter tremado

longos días do inverno

no fragor dos teus ollos

para saber da sorte.

Camiñar nos carreiros de ningures,

sen acougar unha vegada,

sabendo que serías aló

agardando-me na beiramorte.


De: Anacos de silencio




jueves, 14 de octubre de 2021

PERNAS NIETO, Daniel

 

Nado en  Abadín (1884)  estudou no seminario de Mondoñedo e exerceu de párroco de Baroncelle.Publicou un libro: Fala d´as Musas .

https://gl.wikipedia.org/wiki/Daniel_Pernas_Nieto



AFIRMACIÓN 


N-o teu colo, ruliña mimosa,
 tí que pasas bicándome a testa, 
n-o teu colo quixera morrer,
 ouh musa gallega.
 
Non cobizo d’as grorias a palma
 nin adoito subir para véla,
 si escabardo pra lonxe, Galicia,
 teu nome m’alenta. 

Anque os tempos trocándose van, 
anque os campos sin brazos se vexan,
 n-o peito gardarán os teus fillos
 lembranzas d’o Celta.

 Dos caciques malditos que sorben,
 –esfamiados– o sangue das venas,
 xa borralla farán os labregos
 que sofren e penan. 

Os encantos d’a nov’alborada 
que remansa camiño d’aldea...
 laparada que xurde n-os eidos,
 Galicia, desperta.

A VELLIÑA 

Enriba d’a probiña van caindo
 as folerpas d’a neve mainamente,
 ela peta co’a moca n-os puxigos;
 i-o gonzo ferruxente 
as portas quedas ó seu paso deixa,
 e soilo un can que a sente
 de ves en cando lle responde á probe
, somellando decir queixosamente,
 que a millor d’as virtudes mal s’atopa,
 que d’a noite o relente
 i-a mesma neve lle farán un leit
o negado pol-a xente.

.Eu cando penso n-a vida
 que levan sobre d’a terra
 os que a Dios decraran guerra,
 sinto a miña i-alma frida.

 Corazón onde n-anida
 a Fé, ¿qu’esperades d’él?
 Dichos’o peisano fiel 
que mora n-as irtas lombas,
 sin procatarse d’as bombas
 que fan d’o mundo un Babel.

De: Fala d´as Musas

sábado, 2 de octubre de 2021

PIN , Irene

Nada en Lugo (1.995) estudiou  Comunicación Audiovisual. Traballa de directora, realizadora, música (baixista do grupo Poesía Canalla) .

 Como poeta ten colaborado na revista Grial. e publicou o libro de poesía A ollada de Eip´hnh.

 https://gl.wikipedia.org/wiki/Irene_Pin

  

Foto: https://www.nosdiario.gal/articulo/libros/novos-caminos-do-compromiso/20210401191536118799.html


.......

NON PRECISO SER SALVADA

(Fragmento)


Navegante eu son serea 

vivo inmersa nun mundo de auga

.......

.....

Navegante eu son serea

o meu fogar é a auga

 non son criatura de terra

nin preciso ser salvada.


Fragmento de: https://www.youtube.com/watch?v=Gj5MAx2L5pA



                                

lunes, 27 de septiembre de 2021

DE CASTRO Y NEIRA Antonio María

 

Nado en Mondoñedo (1771) foi un escritor galego que estudou no seminario de Mondoñedo, onde exerceu como  profesor de filosofía .Compuxo a súa obra en latín, castelán en galego.

https://gl.wikipedia.org/wiki/Antonio_Mar%C3%ADa_de_Castro_e_Neira



ODA EN ELOGIO DE D. ANDRÉS DACIO, CATEDRÁTICO DE SAGRADA

TEOLOGÍA EN EL SEMINARIO REAL, CONCILIAR DE MONDOÑEDO

(Fragmento)

Canten unos las armas del guerrero,

y furibundo Marte, la campaña

de sangrientos cadáveres cubierta:

lloren otros de un Rey la suerte extraña

con trágico cothurno, el fin postrero,

de sus acciones recompensa cierta:

otros muestren la puerta

del vicio, y sus horrores

pinten al vivo en tétricos colores.


Canten otros en tono regalado

el blando susurrar del arroyuelo,

que travesea entre doradas flores:

o bien del sutil áura el dulce vuelo,

que las yerbas ondea al verde prado.

el meloso trinar de ruiseñores,

de Clori los amores

que yo castigué un día

cuando de frescas rosas me ceñía.


Yo celebro un varón, un héroe ilustre

de talento, de prendas inmortales,

ínclito honor del Galiciano suelo:

¡ le nombraré!... Mas no. que las señales

ser nuestro Gacio indican, nuevo lustre

de Mondoñedo a quien distingue el cielo:

hoy con rápido vuelo

le veo sublimado.

de su mérito propio coronado.


En vano procuró la envidia. en vano

embotar su esplendor al golpe fiero

de su dardo fatal, que al orbe asusta:

el padre de la patria soberano

el gran prelado, el pío Cuadrillero

te ha protegido con su sombra augusta,

y a pesar de la injusta

discordia te contemplo

arrebatado de la gloria al templo.


Sobre mullida yerba reclinado

del Sisto (x) humilde en la risueña orilla

(do el ceferillo bulle licencioso,

y en las hojas de tierna florecilla

dormido queda con amante agrado)

a la sombra de un mirto delicioso

tu nombre venturoso

resonará mi acento

entregando la voz al raudo viento.


Alternarán alegres con mi canto

la calandria, el donoso jilguerillo,

que anuncian la llegada de la aurora 

desde la verde rama de un tomillo: 

olvidará la tórtola su llanto,

 que en triste soledad su esposo llora:

 bailará la pastora

 en la vecina falda

 mientras Dorila teje una guirnalda

...............

.................


De:  http://consellodacultura.gal/mediateca/extras/CCG_em_pub1148_AlmanaqueGallego_1914.pdf      ( ver pág 72)

domingo, 26 de septiembre de 2021

MASEDA LOZANO, Martiño



https://www.aelg.gal/centro-documentacion/autores-as/martino-maseda-lozano

O DECLIVE DOS DÍAS


Endexamais pensara na crueldade da vellez

que a condenaría a aquel pequeno cuarto

a onde iría convivir co desleixo.

Tampouco pensara que ía ser él, 

o froito das súas carnes,

o que a abandonaría alí,

naquel remoto inferno, coma un can

que o ceiban no medio do monte

para non velo máis.



De: Fotogramas da desfeita



jueves, 23 de septiembre de 2021

CASTRO LEGAZPI, Luisa

                                          

  





https://gl.wikipedia.org/wiki/Luisa_Castro

http://amediavoz.com/castroLuisa.htm

                                             ESTOY HACIENDO PRUEBAS DE VELOCIDAD


Retrocede.

No soy yo, que conozco la cinta del tiempo
y navego
a sabiendas
de que en el mar las horas tienen otro arbitrio
y otra medida
las fuerzas.

Es el mundo,
que retrocede.

De "Los hábitos del artillero" 1990



LA CAÍDA

Las montañas cristalizan en mil años
y el mar gana un centímetro a la tierra
cada dos milenios,
horada el viento la roca
en cuatro siglos
y la lluvia,
también la lluvia se toma su tiempo para caer.

Se paciente, con mi corazón
que suspira por una obra duradera.
Como el viento,
como la lluvia,
también mi corazón
se toma su tiempo para caer.

domingo, 12 de septiembre de 2021

CASTRO LÓPEZ, Manuel

Nado en Lugo en 1860  foi xornalista e escritor.En 1892 emigra a Bos Aires onde dirixe O Eco de Galicia  e funda en 1898 o  Almanaque Gallego no que  publica varios  poemas en lingua galega.


https://gl.wikipedia.org/wiki/Manuel_Castro_L%C3%B3pez


ESTRANXEIRO

Eu puxen unha tenda no deserto,

por bandeira de pas ben coroada.

Non m' esquencía non, da soledade

que, fera, m' agardaba.

Pero tiña unha espranza acougadora :

chamados pol-a miña branca enseña,

oirían meas hirmáns á enseñorarse,

coma eu, d' aquela terra.

Estonce, traballando agarimados,

as feras fuxirían, e do estéreo

faríamos a imaxe do praíso

pra nos e os nosos netos.

¡ Non sey aíña coma gardo folgo!...

Do mundo lonxe e sen nengún arrimo,

¡ cantas veces os ventos m' azoutaron

e as bestas me feriron !

Mais trunfey no mellor: aquel deserto

cambéase nun pobo frolecente ;

e n' él a niña tenda, probe e murcha,

cen diante, s'escurece.

Cando, dende un corruncho, eu o contcmpro,

e vexoo erguerse e porgresar risoño,

antre prad'eiras, froles e arboredas,

parésceme un ensono.

No pois : que o mal da distraución eu tiven.

¿ Quén fay a doce mel ?¿ Quén nos da a seda?

A valía dos honres n'é milagre;

milagre é Natureza.

Pero os vichos, cativos, non adiantan:

e, no enxenio, n' aución e na cobiza,

e home ten a virtude feitizeira

de mellorar a vida.

¡ Benia os meos primeiriños compañeiros !

¡ Probes !.... Eles caíron pouco á pouco,

sen descobrir sorrisas no seu Fado,

nin recoller o froito.

Por eles conto centos viciños,

e non me mete a Natureza medo;

mais non hacho pra min senón esquencia,

e síntome estranxeiro.


De: http://consellodacultura.gal/mediateca/extras/CCG_em_pub1148_AlmanaqueGallego_1914.pdf, pág 38


jueves, 9 de septiembre de 2021

LAMAS FERNÁNDEZ , María Xosé.

 



https://gl.wikipedia.org/wiki/Mar%C3%ADa_Xos%C3%A9_Lamas


CATRO PALABRAS CALADAS


Unha noite de lúa chea,

dous sorrisos

             entre centos de olladas,

tres suspiros.

Catro palabras caladas 

             entre milleiros de sons;

cinco notas agachadas

             nos latidos da paixón.

Seis berros, sete tormentos,

oito bágoas e nove intres de dor;

dez arelas, once soños 

e unha ducia de lembranzas

           reventando de arredor,

alimentando esperanzas...

           ...Vintecinco primaveras

            agardando o teu amor eternamente,

            Día a día e hora a hora

            gardareino no meu peito...Para sempre.


De: Catro palabras caladas



lunes, 5 de julio de 2021

LÓPEZ DOBAO, Xosé Antón



https://gl.wikipedia.org/wiki/Ant%C3%B3n_Dobao

MATERIA ABISAL 

(Fragmento)

Véxote

e vés baixando pola saia da tarde

abrázoche nos dentes a vontade

dun  pobo de casoupa e silveira.


Ó pasares

pos espellos de mel polos camiños 

es clan da estirpe da tribo derrotada.

Por veces

abéirome da noite e non durmo

escúlpesme na espiña 

morada para as nosas xentes.

Eu vivo

non é pouco

no esplendor dunha fraga que che nace no van.

Véxote

e vés como guzpeculiña

a apañar os contornos do abismo

coa memoria dos meus que me evoca o teu corpo.

.....

De: Materia


viernes, 2 de julio de 2021

VÁZQUEZ DÍAZ , Raquel

 



EN EL PICO

 

Querría resguardarte de la noche,

que no hubiera intemperie,

que no hubiera latón ni aire oxidado.

Querría que el olvido o la erosión

fueran muecas risibles de otra historia

y ahora nunca murieras

y ahora nunca el insomnio te quemase

de plástico los ojos.

Querría que el deseo

llegara siempre a tiempo a la estación,

que el reloj consistiera en un juego de niños.

Que la tormenta fuera con flor de jacarandas.

Y el dolor, nada más que dos sílabas inermes.

Que la mayor herida la dijesen los pájaros.

 

CRUSTÁCEOS

 

Algún día recordaremos esto.

Cuando no haya palabras que nos dejen nombrarlo.

Este tiempo de equívocos,

este tiempo cangrejo.

Este tiempo de diálogos sin voz

que nos gritan los ojos

y que después no llegan siquiera a la garganta.

Algún día recordaremos esto.

Probablemente en silencio, por no

perder tanta costumbre.

Por no saber hablar

otro idioma distinto a la nostalgia.


De: Aunque los mapas

 

sábado, 19 de junio de 2021

NEIRA LOPEZ, Xoán

 


Nado en  Meilán (Lugo), é irmán do escritor Xosé Manuel Neira López ,  exerce de mestre en Viveiro 



A CARÓN DO CORAZÓN( Fragmento) 


Os nenos da froita do tempo

zugabamos seiva e zume

comiamos polpa e pela

carozo e coia

-ata a denteira de ansias verdes-

a propia e a allea,

a silvestre e a prohibida

co único prezo da astucia,

a complicidade da noite estrelecida

e a protección da lúa chea.

 

Eramos nenos gorentando veráns de devezo

coma poldros desbocados, nos territorios da infancia,

carreiros transitados polos pés áxiles da ilusión

naquela miña tribo de albas brancas

e solpores de soños incumpridos.

Patria de palabras propias

que prenderon perennemente nos nosos corazóns.

 

Eramos nenos que mirabamos ao ceo

coñeciamos os segredos do vento

tiñamos o padal virxe

e adiviñabamos a sazón na súa pel

-esa cor adolescente das cereixas-

 

Enchiamos os petos de arrecendos

para fartar corpo e alma

e soportar as densas sombras do inverno

mentres durmía a montaña gris

nos ollos pechos da xanela.

Cando o silencio cubría

ausencias no cuarto baleiro

mentres nas entrañas da terra

entumecía o xermolo

e abrollaba a flor sen cor....

......................

I Premio Rosalía de Castro de Barcelona, 1998

De: https://www.aelg.gal/centro-documentacion/autores-as/xoan-neira-lopez/obra/2366/a-caron-do-corazon


       CANDAOSO

      (poética bravú)  


Poderosos cabalos de vento

nas altas praderías do Buio.

Poldros do mar, fillos do nordés

desafiando á xistra invernal.


Rincha o sangue indomábel

ardendo na marca do ferro.

Garañóns de enteira libertade

galopando os territorios do alento

donos da noite milenaria

 -o estio só corta unha crina-

Poética bravú.  

De: Nas varandas do abrente

sábado, 12 de junio de 2021

DE OLANO Y SILVA, Andrés

 Nado en Lugo (1894) onde  estuda e  prepara oposicións  a telégrafos  foi destinado a  Lugo, Villadiego , Cádiz , Coruña,  Barcelona e   Madrid (Villalba).

Obra 

Poemarios: Policromía sentimental, y Lamentos y sonrisas . 

Teatro: Falsa alarma y La liga de la felicidad  .

Novela: La mística

https://www.elprogreso.es/articulo/album-de-los-lucenses/andres-olano-silva/202104222021551498775.html



ALQUIMIA

A mis dos primas hermanas  La Ilusión y La Idea,

que residen en torre de armonía y marfil.

Con adornos de mayo, la Iluisón pavonea,

la otra luce las galas juveniles de abril.


El Ingenio es su abuelo, la Paciencia, madrina

de una de ellas; y  la tía de las dos, la Razón,

la mayor,  mariposa ;la menor,  golondrina.

Son sus alas,  de viento; su volar, de ciclón.


La Esperanza, su abuela, advirtió: la Fortuna 

y la Gloria, brillantes , surgirán de un crisol.

Como tienen ya plata del palor de la Luna

hacer oro pretenden con los rayos del Sol.


EL FARO DEL INTELECTO(FRAGMENTO).

...

-Cuarto id-

Yo cuelgo el calzado

en la percha, y pongo

la gorra en el suelo;

y así, aunque piense 

con los pies, a nadie 

causo desconsuelo.


-Quinto id-

El Sol es un santo;

la noche una hambrienta 

llena de deseos;

pues todas las tardes 

en haces se traga

del Sol los fideos.


-Postrer destello-

.......   ....... .......

...... .......... .....

los faros más bellos

........................

..............

dan pocos destellos 


De: Policromía sentimental 



jueves, 13 de mayo de 2021

VARELA, Susana

Susana Varela nace no 1973 en Ourense, durante os anos 2010 - 2013 traballa como diseñadora gráfica en Lugo, e forma  parte dun faladoiro feminino de poesía. Deixa  dúas  achegas para este   blogue  :BIO  e NYC.Moitas grazas.

Obras: 

Modos de vida adornados con flores.Liter_aquel, 2021

Escrito en un Sharp GX 17, Eds Blur, 2008


BIO

Nació en un caluroso verano en 1973. ‘Touch me in themorning’, de Diana Ross, era el hit número uno esa semana.Creció y descubrió la magnificencia del mundo en Ourense. Estudió arte y diseño gráfico; no se arrepintió de no haber estudiado filosofía al final. 

Amó, fue a clase, vagabundeó y trabajó en Galicia, Salamanca, Barcelona, Madrid, Lisboa y Edimburgo, tratando de dejar sutiles/imperceptibles huellas por todas partes, como una línea vertical de lápiz sobre un muro o una diminuta buena acción.

Su principal personaje era el de diseñadora gráfica, y eso continuó durante 15 años. Pero fue además cuidadora de personas discapacitadas, dependienta, camarera, profesora de español, y eso era verdad también.Tiene un dicho: la vida es hacer cosas; pero claro que no se lo cree.

NYC

 

Me han hablado de NYC.

Donde vive en 2012 una chica salvaje, pura, corrupta.

Hay aviones que llevan hasta allí (es verídico).

Yo no he estado, al igual que no he metido la cabeza entre las fauces de un toro.

 

Creo que debería leer tan vorazmente antes de escribir sobre ti, NYC,

mordiendo y chupando los libros lo más rápido posible

para sentir tu culto abrazo este mismo fin de semana, hoy.

 

Seguramente el poeta máximo de Norteamérica habrá frecuentado tu estación de autobuses,

y Sylvia Plath alimentó tu corazón oscuro con su ropa de extraños cortes

en la mejor página de literatura psicológica.

Y Paul Auster te sembró de filas de guijarros pequeños.

Y además tuviste en Lorca a tu habitante y observador más ultramoderno,

que vivió contigo no un año sino ciento setenta. ¿Te habías enterado?

 

NYC, paraíso de los carritos de comida rápida donde se paga con dólares y peniques,

lugar de huracanes anunciados y del cabin fever,

me da rabia no poder contar nada de tus barrios que no he visto,

pero aún así eres de todos nosotros.

 

Seguro que sabes romperme el corazón y fabricarme uno nuevecito.

Soy la pieza que falta en el puzzle de una inauguración de arte en una librería.

Una noche mentiré y diré que te conozco, NYC, en un alarde de imaginación.

 

Siempre has vivido en un mundo de fotogenia y papel couché, conoces poco,

ésa es tu fuerza bruta americana, tu canto de sirena

por el que uno quiere morir.

 

NYC, horizonte, abrigo, camarada, esposa, semilla y tópico de todas las ciudades,

tu identidad acoge y sobrepasa a cada uno de tus ciudadanos,

y se ajusta como un guante a cada una de sus vidas profundamente humanas.

 

Sin embargo olvidaste el color de las cenizas y el óxido,

las narices rojas del vino,

lo heladoras que pueden ser las noches al raso,

las ratas.

 

No sé si podríamos ser amigos.




domingo, 24 de enero de 2021

LOBELLE GONZÁLEZ , Rafael



https://gl.wikipedia.org/wiki/Rafa_Lobelle


 E=mc2

Non somos o suficientemente conscientes

da enerxía en repouso que contén cada corpo

só polo feito de existir

agardando a metamorfose

agardando o preciso instante.


Muiño

Eu 

camiñante cíclico como rodicio no inferno do muiño

neste ronsel de cometa de auga batida que xira

intacta

luz e forza do meu andar

como segorella para a moa.


De: andar ás apoutegas