sábado, 21 de abril de 2012

NOVONEYRA, Uxío




LIBERTÁ chamas nos ollos tristes nas caras do METRO
nos que xa perderon o futuro e ganan o pan con sobresalto
na gran cidade nos tesos cumes i en todo o silencio preguntando.
Vélante os xóvenes
i os que saben da morte e xuntan inseguranza e desamparo.
Cando vexo un neno penso en ti
e si oio un bruído sin nome coido que ti chegas i acude todo o sangre.
Todo bruído sin nome é un agoiro.
Madrid / O Courel
1962- 1964



Courel dos tesos cumes que ollan de lonxe! Eiquí  síntese ben o puco que é un home...Os Eidos 1952. 







viernes, 20 de abril de 2012

LEDO ANDIÓN, Margarita



A ESCALEIRA

Tiven medo, é certo.Eu era 
moi meniña :soio tiña tres anos.
Subía as escaleiras ás escuras.
Ó lonxe ouvía risas .E maxinaba
 albres que xogaban á baraxa,
ánimas teimosas , xentes vengativas
que agardaban naquel sitio 
tan raro no que había 
unha parede e outra e outra.
Eu entón falaba en voz moi outa:
ás vegadas chegaba a ter un tono
de mala educación, quero dicir 
que daba berros.Pero seguía 
subindo pois, ó que eu tiña medo ,
era a voltar a testa e ver
que o meu país estaba soio
no meio das escuras escaleiras.


HAY UN INTRE

Hay un intre  no demorar consciente,
no que deixamos fuxir ceibe 
a sorrisa.Entón, envolta escuramente
en claves, vai percorrendo
as vidas dos homes e dos insectos ,
das pedras e do infindo.
Cando volta prao berce  non é escura, 
nin clave dun pensar:
xa é un pouco home ,
pedra insecto e infindo.
E ainda hai quen pregunta
por que deixamos 
ceibe, nun intre unha sorrisa.


De: Parolar cun eu, cun intre , cun insecto





domingo, 15 de abril de 2012

GARCÍA FERNÁNDEZ, Xosé Lois




EXPLOTACIÓN

Eu traballo,
tí traballas,
él traballa,
nós traballamos,
vós traballades.
Eles comen


CON WILLIAMS

Neste coarto cincento e tranquilo
durmo controlado
por un monstruoso reló
que aparenta ser decorativo
misturado coas numerosas figuras 
farrapentas e maquiavélicas,
golpea rebuscando verbas
que me impresionen
con fosca soniridade
tódalas mañás.

Cando remata de tocar
xa me atopo reproducindo
a miña comedia diaria:
lavándome, peiteándome,
correndo para o autobús.

Póñoma a producir autos
esporádicos que ao mesmo tempo 
Buñuel lle semellaría
unha choscada.

Este maldito reló
coa súa oratoria de cálculos
monopolizantes,
faime erguer cada nañán.

Máis cando o amigo Williams
chega ao seu coarto
o xusticieiro reló
mistura no seu ouvido
os laios da súa amante.

O amigo Williams cando mostra
faces de George Washington
o mesmo reló fica sorprendido.

Cando teñamos billetes
con rostros simpáticos 
como os de George Washington
o meu reló
hase de voltar máis compasivo.



De: Borralleira para sementar unha verba

.