jueves, 9 de julio de 2020

CORRAL CASTRO, XOAN


Hostaleiro  de Begonte (1936)coñecido non só en Lugo senón  tamén  en moitos  sitios de Galicia .Irmán  do escultor Victor Corral, as festas e comidas no seu restaurante Galicia eran moi populares y amenas. O anfitrión vestíase con rechamantes  roupas que o mesmo fabricaba e  obsequiaba  a clientes e amigos  con  interpretacions poéticas .
A súa  obra  recóllese nun libro de poemas  con suxestivo título : "De todo corazón"




AMOR DE GATOS

Unha gata e mais un gato
aló no mes de xaneiro
berraban un polo outro
aquelo non tiña xeito...

Despois de tanto berrar
despois de tanto berrido
ó cabo de dous meses
naceron catro gatiños.

A gata estaba triste
a gata estaba anoxada
porque daquel gato pillo
non volveu a saber nada.

RESPETO A LOS DEMÁS

En el mundo sexual
se hacen muchas variedades
por eso somos distintos
a los otros animales.

En el mundo sexual
cada persona es un mundo
cada cual halla placer
con arreglo a su gusto.

Poco respeto tenemos
al gusto de los demás
sabiendo que en nuestra alcoba
no nos quedamos atrás.

Cada persona es un mundo
que debemos respetar,
a unos les gusta el campo
y a otros les gusta el mar.

Cada persona tiene un gusto
y cada fruta un sabor.
yo jamás me atrevería
a decir cuál es mejor.





domingo, 8 de marzo de 2020

GARCÍA CALDERÓN , Jesús

Nacido en Badajoz es escritor, poeta y jurista. En 1995 fue nombrado Jefe de la Audiencia Provincial de Lugo, donde ejerció su profesión .El interés de Jesús por el arte y la cultura así como su cordialidad en el trato hace que pronto se integre  en el ambiente cultural y artístico de la ciudad.
De su biografía elegimos  el poemario "Un lugar en el norte" seña de identidad de su paso por Lugo.

https://es.wikipedia.org/wiki/Jes%C3%BAs_Garc%C3%ADa_Calder%C3%B3n

Dedicatoria 

MCMXCVI

Urbs in meos filios magnanima fuit.
Incolendi honorem sensi.
Lucus haec humilia carmina habet:
Sua moenia ad fidem sint
ut tempus spatium est.

Traducción:
Generosa fue la ciudad con mis hijos.
He sentido el honor de habitarla.
Son para Lugo estos humildes versos:
Que sus murallas sirvan de promesa 
como el tiempo es distancia
1996


LA BONDAD DE LA NIEVE

Cuando todo acabó, cuando se dijo
que esta ciudad mantuvo su promesa 
de cumplir su desdén, de hacerse necia
o hasta trivial,altiva
y acogedora, adversa como pocas, 
cuando nada llegaba con sorpresa 
y el invierno ceñía 
al tiempo en los hogares navideños,
como en postales falsas ,
llegaron los bondadosos copos.
Otra vez, sin reparo, el mismo albor
de la nieve cayendo lentamente,
otra vez el albor, esa dulzura
de los pasos ahogándose en el parque.
Era imposible ver algo más limpio
y unas horas después, al mediodía, 
toda era sucia y gris como el olvido.
Los hombres, los camiones
repartiendo lasa rectas mercancías.
Los precavidos coches.Vagabundos.
Hasta el sol de los niños.
Todos pisotearon 
sin querer a la voz de su blancura.
En las nieves del cielo
dicen que nunca calla su misterio.

De: Un lugar en el norte






jueves, 20 de febrero de 2020

LÓPEZ Y LÓPEZ , Alberto

Tal como indica en su "Biografía en verso" nace en la Habana.  A los pocos años viaja  a Lugo de donde es oriundo su padre .Pasa su infancia y primera juventud  en Reiriz . Estudioso y  autodidacta emigra a Suiza para  trabajar durante  años en  la Sandoz.  Pasado el tiempo regresa de nuevo a España, a la ciudad  de  Fuentevaqueros , donde  en la calle de  García Lorca tenía su casa.

CANTIGAS DE LUGO EN GALEGO

Paxaro que vas voando
as prumas che van caendo
si souperas paxariño
o que de ti van decindo.

Moito teño que decirche
moito teño que contar,
daquelas palabras tristes
que me fixeron chorar.

Prende salgueriro prende
prende na fonte serea,
tamén os meus ollos prenden
nos olliños dunha nena.

Pero como son tan vello
non hai ningunha que me queira
estar al fianco de min
 na nosa terra galega.

....


LUGO

  (fragmento)


....Ochenta y cinco torreones
de cilíndrica figura
es la muralla de Lugo
de piedra fina y segura.

Tuvimos latinos y celtas,
vándalos y sarracenos,
y los piratas normandos 
dejaron tristes recuerdos.

Otras invasiones fuertes
han sido las de Almanzor, 
y en 1809
las tropas de Napoleón.

Un poeta ha cantado 
este verso muy sencillo
junto a su tierra querida
a orillas del río Miño.........


De: Poesías históricas de las provincias españolas

domingo, 9 de febrero de 2020

ALVARELLOS IGLESIAS , Enrique


Nado na Coruña viviu e finou na cidade de  Lugo.



ARROLÁNDOME

Miña aboa, pra durmirme,
cando eu era pequeniño,
enseñábame a dicir
catro veces sin respiro:
"Catro bois e catro vacas
tiran moito costa arriba;
non hai home nesta terra
que catro vecélo diga"
Eu ibo decindo todo
co moito soño que tiña,
e cando iba con tres veces,
case que sempre durmía.
Ela seguía co dito
"catro bois e catro vacas ..."
e nunca  se decataba
que eu durmido xa quedara.
Inda me lembro de todo
o que a aboa me cantaba
namentras eu non durmía
nunca cancións afinadas.

...

De: cen anacos : poesía satírico- picaresca

jueves, 6 de febrero de 2020

GÓMEZ LEDO, Avelino




Imagen: https://www.galiciadigital.com/pcd/Biblioteca/poesia/seculo_xx/longa_noite_de_pedra/escritores/continuadores/avelino-gomez-ledo.html


https://gl.wikipedia.org/wiki/Avelino_G%C3%B3mez_Ledo


                                  ALEIVOSÍA


Fillos de Breogán... fillo eu da terra
antre todas do mundo a máis belida
levo aberta na ialma unha ferida,
boca de sangre que os meus dores berra.

Hai feras máis doentes que as da serra
que escalazan a nai enrevellida,
e con afouto criminoso a vida
vanlla furtando en desleigada guerra.

Hora é xa de apupar contra a inxusticia,
xuntémonos os bos e xenerosos
baixo o lábaro santo de Galicia;

demos aixiña conta dos raibosos,
pra honradeza da terra e pra ledicia
dos que levamos o ideial nos ósos.


¡QUEN ME DERA!
I
Regato que te vas rindo,
regato que marmullando
vas entre ulidos de froles,
rebincando polo prado, 
posme cubiza ¡abofellas!
¡quén me dera ser regato!


II

A vida é torrenteira que se desploma
antre penedos feros dende moi alto,
cega, non mira o fondo,mais cando o mira
e voltarse pode, chea d ´espanto
perde a cabeza e caye
feita pedazos.

III

¡A vida non é a  y-auga, doce, homildosa,
com´a y-auga serea do teu regato!

.....

ROSA MÍSTEGA

Do xardín unha rosa acendida
branca pelra d´alfóxar gardaba,
que cayeu no seu cáliz tremando
coma doce bágoa.

¡Con qué amore de nai amantiña
no seu seyo o tesouro apretaba
y-en perfumes sutís da sustancia
mesma, a impregnaba!

I-ainda non a alborada surría
e o Febo as madeiras douradas
po-l-os agros tendíanse en trunfo,
a rosa rosada,
toda trémola, abrindo seus pétalos
car-o ceo seus arumes mandaba
que rubían facendo remuiños
com-unha pregárea.

De: Romanceiro compostelán




jueves, 30 de enero de 2020

CARBALLO CALERO, Ricardo




Nado en Ferrol (1910) , nos anos (50- 65) reside  na cidade de Lugo  onde exerce no colexio de Fingoi .

Carballo Calero, dunha foto con Cunqueiro e Fernández del Riego en Santiago de Compostela.jpg


ESCOLMA. Parte IV. CALQUER LUGAR É BOM PARA MORRER

 4
 Calquer lugar é bom para morrer.
 Nom se distingue o home da mulher.
 A morte é neutra —das Tod— em alemám.
 Género e sexo nom sempre vam da mam.
 Pois umha cousa é a anatomia
 e outra a gramática —falaz dicotomia.
 Nom vejo a morte feminista ser.
 Calquer lugar é bom para morrer.
 Donas do tempo passado ou do actual,
 a morte a todas trata-vos igual
 que aos cavaleiros. Violenta, a história o di.
 Muitas mulheres morrerom assi.
 Em Rouen foi Joana d'Arco queimada;
 Antoinette em Paris guilhotinada;
 Em Chappaquiddick, Jo foi perecer.
 Calquer lugar é bom para morrer.
 Eis umha flor para o lume e o mar,
 a praça, o paço ou calquer lugar
 onde a mulher tenha o seu passamento.
 Erga-se a rosa sobre o moimento.
 Nesta matéria nom é discriminada.
 Inês ferida, Mariana agarrotada,
 Mary Jo sulagada, Jeanne a arder.
Calquer lugar é bom para morrer.

De: Cantigas de amigo e outros poemas

MANIQUÍ NEGRA


Un sol nocturno bruñó con su óleo tus largas piernas.

Donde el hueso se junta a la piel, brilla con blancura de acero.

Tu risa de granizo repica en el pandero de la luna,
que exhala la música tejida por la dulzura de tus pies.
Cisne sombrío que resbala por las teclas de un lago dormido.
Hogueras de tinieblas, mujer de humo y sueño, que brotas
con el misterio enrollado a tu regazo, boa de ondulantes anillos;
con el amor ceñido a tus caderas, velo de tibio rugir;
con el paraíso echado sobre tus ropas, estola de florido fuego.
Tu madre aúlla en la selva -nidos de muertos en los árboles-
mientras caen las granadas alrededor de su choza.
Tu hermana grita en el asfalto -las pancartas caídas, los perros-
mientras los gases lacrimógenos hinchan sus párpados.
Tu prima de la manigua¹ agita los pechos locos
mientras canta la rumba de ronca voz.
tu cuñada de la sabana estremece la grupa
picada por el tábano del tam-tam.
Todas son estruendo y relámpago, cohetes de amor y dolor.
Pero tú sólo resbalas en silencio, das vuelta y te mueves
con líquido avanzar,               
lujosísimo tulipán para la fiesta del dorado jardín.

De: Salteiro de Fingoi

PETIT-CRU

En Tintagel suena un cascabel. Petit-cru.
Vino de Avalón, la isla de las hadas. Tristán
para la rubia Iseu lo atrajo. Alegra el corazón
su música hechizada. La amiga es
por el embrujo, lejos del amigo, feliz. ¡Dios:
el desdichado envió a la desdichada la dicha! Renunció
al talismán para que pudiera la reina, separada de él,
vivir dichosa, y la rubia encuentra alegre el vivir.

Hermosos son los mantos forrados de blanco armiño,
gentiles las cabalgadas por el matorral en la corte de Marés,
y los torneos en los que los caballeros muestran amorosas divisas.

Dulce el recuerdo de Tristán como sonrisa del amanecer.
El cascabel del blanco cachorro es más fuerte
que la copa fatal que la imprudente prudencia materna
llenó de amor y de muerte y abrasadora pasión.

Pero ¿cómo la amiga en la ausencia del amigo se siente
con cuerpo ligero, con alas de alondra, con el espíritu
gracioso? La reina piensa. Desvela el secreto.
Hechizo de amor es. El desdichado desea
la dicha de aquella que es su dolor.
Petit-cru. Los labios adornados de dulce
amargura requieren el ser milagroso. Del regazo
le tira el cascabel. No quiero, amigo hermoso
la alegría mientras tú estas triste, señor;
la vida mientras tú mueres. Bebemos el vino
juntos, debemos morir o vivir.

Desde la florida ventana arroja el cascabel al mar.

Arrastrando su larga cola bordada camina
por los pasajes del llanto al sombrío sepulcro del dolor.

             

De "Poemas colgados de un cabello"

lunes, 13 de enero de 2020

ARIAS LÓPEZ, Sonia


Sonia Arias López

 Foto: https://www.angelsfortuneditions.com/libro/manchas-de-frio_95470/


Nada en  Vidul- Paradela e veciña de Sarria,  publicou os poemarios:  Parque de atracciones, Campos de batalla e Manchas de frío




Es fácil pasar un día malo...

hasta que ves pasar ese día malo.

Y decides no cortar ninguna lágrima a medio
camino, porque bien sabes que no puedes con
todo.La necesitas entera. Ella a ti no.

Usamos la mirada como un idioma al que
no estudiaron todos, y nos vemos impotentes.
Como ese festivo a fin de semana.

Te molesta más el que nunca llegues tu tarde.
que...que los demás no aparezcan a la hora siempre.
Pero sospecho que puede molestarte más ese día que
piensas que será suficiente con que no vuelva.
Y los días en que  si no vuelve; nunca será suficiente.

Caes en la cuenta de que los balcones no tienen tanta
luz como de la que tanto quiere presumir el día.

De repente , piensas que todos los lunares
de las caras que te importan,merecen por
fin lágrimas con caída de felicidad.

Está bien que tengamos momentos en los que
algo nos molesta por costumbre...pero...

Hay días en que los que lo  último,  ya sería...

Quejarse de querer.

.......


QUIMÉRICO


"Qué bonito nos quedaría en la mirada

querernos siempre"



De: Parque de Atracciones


sábado, 4 de enero de 2020

BAO REIXA, Lupe




Lupe Bao Reixa, nada na parroquia luguesa de Santa Comba é  escritora e mestra de mecánica. Autora do libro Mecánica poética e barbaridade, escribe en varias publicacións colectivas como a revista Xistral, Poetas en Lugo ou Un feixe de poesía
Lupe Bao Reixa

Foto: http://redenasa.tv/es/perfil/761/

Crido

Que saibas que por aquí xa pasei e que non es máis ca min
nin menos
que fun eu  quen te buscou
E que non mereceu a pena.



............

A felicidade das leitugas e a casa de madeira.


Cando rematei , vocalizou con desprezo: “Ti sempre estás feliz, ti es
 feliz con calquera cousa”.Botei contas en segundos e respondín: “Si, é
verdade”.
E  subín no coche cun sorriso escondido e atravesei a Chaira coma
quen vai para o Atlántico aberto.
banda sonora:
Por qué non hei de cantare
Mónica de Nut trio