sábado, 14 de abril de 2012

NORIEGA VARELA, Antonio




http://es.wikipedia.org/wiki/Antonio_Noriega_Varela

A BRÉTEMA
(Prá miña filla Cándida)

A brétema, ¿tu sabes?, é ceguiña:
os piñeirales pouco a pouco explora,
i anda sempre descalza, e si se espiña,
sangrar, non sangra; pero chorar, chora...

¡Chora copiosamente a pobresiña!,
como chorou Jesús, cal chora a aurora;
i en maus do sol é cada lagrimiña
derramada, unha estrela briladora...

¡Lagrimiñas preciosas!, recollelas
mil veces se me ocurre, pra con elas
facer... (si xa non soño, ¿que eu faría?)

¿Unha sarta me pides? Lograreina,
¡como un rei a quixera pra unha reina!,
como nunca se veu na xoiería.


                                



E PORQUE É TAN LUGUÉS..

E porque é tan lugués, e porque o pide
teu xeito agreste, porque ben lles prace
ós verdes do Vilar de Lamonide
i ó hostil acivro que ond'a murta nace;

Teu paniño encarnado me namora,
linda serrana, moza churrusqueira,
que nos montes de Argán eres pastora
e no Fondal da Graña tecedeira.

¡Meu corazón, aquel que en noite triste
se apartou destes ermos, que o sol viste,
si ó cabo torna dun país lexano,

si, aínda que seña inverno, a vir se atreve,
mentras de vagarciño cai a neve,
chorará com'on neno ó ver teu pano.




VERGARA VILARIÑO,Fiz







FONTE DA COVA

Esta Fonte da Cova garuleira
xigantesca vaxina de pena caliza,
en cada onda tráeme novas de ti,
e en cada golforón dime por que existo,
porque estou aquí,
xunto o vello muíño,
agardándote
espiollado.

Do corazón da rocha dura
xorde xelada e cristalina
nun enorme regueiro escumeante,
entonando cántigas aprendidas antano
nos mismos labios dos devanceiros mortos.

Ten un arrecendo a paxartos e labregos,
nacidos en lonxanas terras de ningures,
e chega ós meus beizos con sabor a ti,
noiva desexada
e  nunca tida
enteiramente.

Do fondo desta Fonte nemorosa,
templo catedralicio da miña nenez,
quixera verte xurdir algún día,
núa, abrazada ás ovas verdecentres,
como si foras unha sirea de auga doce
e acabaras de copular cun somorgullo.


II

Quero te-lo teu corpo adolescente
xunguido co meu corpo máis maduro
e senti-lo seu folgo dulce e puro
ó compás da careixa translucente.
Quero te-lo teu sangue, lava ardente,
mesclado co meu sangue medio escuro
e amainar deste xeito o cancro duro,
inimigo feroz, ferro candente.
Quero terte,  muller, en carne e óso
e lateres na miña pel tremante
o mesmiño que un xílgaro saudoso.
Quero terte lizgaira e gaiolante
a me cantares cántigas de noso
ata fretarme libre,mar adiante.


 De: Nos eidos da bremanza



martes, 10 de abril de 2012

FERNÁNDEZ TEIXEIRO, Manuel María

Hai que defender o idioma como sexa:
con rabia, con furor, a metrallazos.
Hai que defender a fala en loita rexa
con tanques, avións e a puñetazos.

Hai que ser duros, peleóns, intransixentes
cos que teñen vocación de señoritos,
cos porcos desertores repelentes,
cos cabras, cos castróns e cos cabritos.

Temos que pelexar cos renegados,
cos que intentan borrar a nosa fala.
Temos que loitar cos desleigados
que desexan matala e enterrala.

Seríamos, sen fala, unhos ninguén,
unhas cantas galiñas desplumadas.
Os nosos inimigos saben ben
que as palabras vencen ás espadas.

O idioma somos nós, povo comun,
vencello que nos xungue e ten en pé,
herencia secular de cada un,
fogar no que arde acesa a nosa fe.

De: Canciós de lusco ó fusco

ROSAS

SEMPRE a rosa. Sempre:
a forma,
a cor,
o recendo,
a luz,
a perfección da rosa.
Prefiro a rosa vermella.
E amo a rosa branca
porque, cando lle digo
simplesmentes: ROSA,
entrecerra os ollos,
treme
e ruborece.





De :A lus ressuscitada 


O ARADIÑO

Labrado da miña mau
Fixen coa miña navalla
Un aradiño de pao...
Leva timón e chavella
!e unha rella furadora
Feita cunha lata vella!
Ten orelleiras, rabela
Tan luída e rematada
!que namora mirar pra ela!

O meu arado e tan feito
!que pode incluso esfender
labradíos a barbeito..!

!Teño xa que darlle estreno
ó meu arado arador,
ó meu arado pequeno..!

!E non sei onde hei de ir
busca-los bois que preciso,
busca-los bois pra xunguir!


 "O aradiño " Música : Mini e Mero
https://www.youtube.com/watch?v=ZeAosIChFeg



domingo, 8 de abril de 2012

VARELA VÁZQUEZ, Lorenzo




Xesús Lorenzo  Varela, fillo de emigrantes de Monterroso   naceu nun barco camiño da Habana , o 10 de agosto de  1.916,  pero  pasa  en Lugo a adolescencia e  mocidade  .Estuda o bacharelato no instituto, comenzando nesta cidade  a  primeiras  andanzas literarias e políticas 

                                                          Foto de Hoacio Cóppola





                     


LUGO

Na fonte de ferro,
no coiro dos bois,
no espello do vento,
da navalla e da flor
No recén da herba,
no lobo e no can,
nos oillos da meiga,
na pedra do lar.
No refaixo dela,
na ponte do alén,
no andar das ovellas,
no ar do mencer.
No cabalo quente,
no viño mellor, 
no que non se perde
no meu corazón.
Na noite senlleira,
no liño tecido,
na madeira tenra
dos vellos castiros.

Na vida, na morte, no amor e no ren,
louvareite, Lugo de aceiro e de mel.

A RUI XORDO


Aramos sobre os mortos nesta terra
e o noso pan ten un sabor de ósos
familiares, irmáns.O monte berra
baixo o arado, e chámannos os nosos
desde a morte con voces coñecidas:
"nin marqueses, nin cregos , nin doutores
fixeron as ribeiras verdecidas
nin o guerreiro coiro dos tambores.

Os condados do polvo son dos mortos
e quen queira ser dono desta terra
que venga navegando aos nosos portos
os que pidan o froito sen labores,
se non morran de seu , morran de guerra,
e desta terra , así , serán señores"