sábado, 14 de diciembre de 2019

RODRÍGUEZ BAIXEIRAS , Xavier.

Nado en Tarragona , o seu avo paterno era orixinario de Foz .A familia trasládase a Ribadeo onde estuda primaria.



Xavier Rodríguez Baixeras, Vigo 2019.jpg



                Foto: https://es.wikipedia.org/wiki/Xavier_Rodr%C3%ADguez_Baixeras
 Ficha do autor : http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=XavRodr%ED&alias=Xavier+Rodr%EDguez+Baixeras


O QUE non está
brilla feliz no que me turba.

Verte lúa no mar.

O que non está non ten forma
como o labio sumido
no esquecemento.Como voz
que a un pozo se confía. E cancela
a enganosa equidade do escolleito,
e corroe o que se ten por certo.

O que non está
ainda me acompaña
como un can pustulento.

Verte a baba no mar.

.......

EN VERDE lama habito,
lento grisú , sofoco,
caruncho vagaroso
que me deron aquí por harmonía.

No fío desta risa
co que prendo a impaciencia
da melodía impura.

E a mórbida estirpe,
sinistra voz afino
o eco que non volve
ao pozo en que nacera.

En cega lama, en verde son carnívoro.


De: O pan da tarde






viernes, 13 de diciembre de 2019

CAO VARELA , Sara



Mestra de profesión,  nada na aldea do municipio ourensano de Coles, Sara Cao desenvolveu  a súa vida profesional en Sober e Monforte. Foi  autora de numerosos poemas e  de dous  libros de poesía: Violetas celtas  e  Miradas y pensamientos


Sara Cao. EP



     Foto: https://www.elprogreso.es/articulo/ribeira-sacra/monforte-sober-despiden-miercoles-sara-cao-varela/201807111524001322888.html

SOIÑA POLO MUNDO

¡Quén poidera ter naiciña
cas miñas bágoas limpan
e non se fixeran ríos
esbarando pola cara !

Os arrolos dunha nai
meu soño nunca alcontrou
!fun soiña polo mundo
da man de quen me criuo!

No intre daquiles tempos
esconderon nun rincón
(o pecado dunha nai)
e romperon en dous cachos
o seu e o meu corazón.

Inda crevo de dolor
cando arrolo os meus pequenos
pensando na sociedade
e no abandono dos nenos.

.....

A LA LUNA

En un lejano vacío
lleno de blanco y azul
hay un vestido tejido
y un velo de largo tul.

Es la novia de la noche
que se va a las estrellas
a escoger con derroche
entre todas ...las más bellas.

Su sagacidad reparte
trozos de su propia cara
y lo hace con tal arte
que su dignidad ampara.

En el hechizo se oculta
la apasionada blancura
como mirada de niño
que emana siempre dulzura.

De: Violetas celtas

lunes, 9 de diciembre de 2019

PALLÍN LÓPEZ, Contantino

Nado en Castroverde no ano 1938. Destacamos os libros de poesía: Dibujo de tristeza e Amistad de llanto.





Tengo por costumbre
mirar a las paredes...
En la raíz  del viento
-en donde nace la tormenta-
también 
todo es liso.
Se acerca 
el momento
de no ver el día,
de dejar
el paisaje de las cosas,
de dejar de ser triste.
Papel,
tienes la piel lisa de mujer.

...

Ya comienzan 
a hablar
las cosas.


De: Dibujo de tristeza