viernes, 11 de diciembre de 2015

YEBRA DE ARES, Antonio Benito

Image result for antonio benito yebra de ares



A SOIDADE DA VELLIÑA

Aló, no cumio, xa tocando o ceo,
naquela montaña brava,
tiña a súa pequena casiña
cuberta de pallas e xestas
unha dona solteira e velliña.

No caseto vivo, facía xogo
unha soia portiña e un ventanuco.

Aló, na perdida montaña
sen ningunha compaña,
paseaba a velliña soa.

Un día abriu o miradoiro
por mor de ver algún ser vivo
que alí acougara.

Pasou  un lobo, mirou de reollo,
chamouno, mais non entrou.

Logo apareceu un lucido raposo,
que erguendo o rabo liscou.

Unha lebre pasou a todo correr,
ía atizada por un famélico can.

Diante de tanta correría
a velliña pechou a fiestra.
¡Que máis dá!
¡A morte pasará!


LEMBRANZAS DUN CAN

Eu tiven un can
que choraba por min,
cando os meus ollos dormitaban
como se avisar quixeran.

Foi tan fel aquel can,
que aínda penso para min,
que sería ben deixar
un mandar.

¡Enterralo no meu panteón!
para que cando aló nos xuntemos,
dos bos tempos pasados
os dous nos lembremos.

De: Os sons da braña

miércoles, 2 de diciembre de 2015

NÚÑEZ,Toño


Image result for TOÑO NUÑEZ EDUARDO CASTRO BAL

http://www.aelg.org/centro-documentacion/autores-as/tono-nunez

MEU PAI É COMUNISTA

Meu pai non vai á misa
Meu pai traballa os domingos
Meu pai é comunista!
Meu pai ten unha fouce.
Comunista!
Meu pai ten un martelo.
Marxista!
Meu pai ten un arado de pau.
Leninista!
Pero tamén ten unha vaca.
Capitalista!
E catro fillos que manter.
Masoquista!
Meu pai....
Meu pai arrea feixes de toxos,
gadaña a  herba de Curveira,
bota e recolle a colleita.
Meu pai érguese ás  seis da mañá
e vai plantar pinos para o Icona.
Meu pai foi a Francia clandestino
a traballar na madeira
e non cobrou unha peseta!
Meu pai...
Meu pai é comunista!
Pobre meu pai...
non entende os meus versos.



ADIANTE!
 Aos meus alumnos
de onte, hoxe e mañá,
na voz de quen falo.

Onde o sol pinta os outeiros
e a terra bica o mar,
no rodicio do tempo
xermolou un falar.

Alí

Onde a choiva é regalía
e o vento un agarimo,
onde as fontes son canción
e as veas son os ríos.

Alí

No berce dos celtas,
dos romanos pousada, 
nunha volta do camiño
agromou a nosa fala.

Eu son chorima de outeiro,
onda nova de mar,
carantoña de vento.

Eu son cantar de paxaro,
acorde de fonte,
raíz de carballo.

Eu son folla,
eu son voz,
eu son palabra.

Eu son elo na cadea,
amencer de esperanza,
semente da nosa fala!


De: Tempos de Amor en Outono






martes, 24 de noviembre de 2015

CORTIÑA TOURAL, Teolindo


https://gl.wikipedia.org/wiki/Teolindo_Corti%C3%B1a

OS D´ AMERICA

       Entre as grosas paredes da torre,
baixo´s teitos da vella casona,
paroléi c´os fidalgos de Iberia
e co´a Pátrea, co´a nosa matrona.
      Aló fomos-me din- .Con nos foi…
foi o xenio, foi arte foi cencia...
D´as virtudes da raza levamos
unha sana e mui boa herdencia.
      E deixamos n´America leises
e costumes, co´a nosa faliña,
e deixamos o sangue correndo
co´s latexos do peito e d´almiña.
      E por eso d´España vos mando
meu saludo, n´a festa da Raza:
sai do peito d´un nobre poeta
que vos quere, vos ama e abraza.
      Afé miña que a veces lles digo
os gorgolos do Ulla e do mar:
Cand´ o Prata cheguedes ,marmullos,
xa veréi si sabedes cantar.....




BOA E GRAN RECETA

Iste meu libriño  (1) vai
pra Botica da Barrela,
sin saber si entre os cacharros
un oficio desempeña,
anque creo que algo hai
ó pedil´o doñ ´Aurelia
   Pois, amiga Boticaria,
o folleto algo encerra.
Afé miña que recende
ben millor que algunhas herbas,
cal romeu ou o fiollo,
cal a ruda ou a menta.
Afé miñaque fai curas,
pr´algo son curas de Penas
(anque son penas de muitos,
según contan  n´outras tendas),
d´esas curas e remedios
que se atopan  n´os poetas.
-----
Queira Dios, miña´amiguiña,
cand´o libro todo leas, 
que o gardes ben gardadiño
como boa e gran receta.
---------
(1) "Recordando tempos con mor de outros tempos"

De: Sopeixos

sábado, 14 de noviembre de 2015

YOLDI SANMARTÍN, Montserrat


Nace en 1956 en Monforte de Lemos.Licenciada en Filoloxía Galego-Portuguesa pola Universidade de Santiago, exerce como profesora de Ensinanza Secundaria.Colaborou  en diversos proxectos de ámbito educativo  así como no desenvolvemento de programas pedagóxicos relacionados con figuras da cultura galega.Tamén participou en recitais e obras colectivas do grupo poético  coruñés "Diversos"


COA SABEDORÍA DE TODAS AS MULLERES
que foron
sentarei
unha mais
ante o tear.

Elaborarei unha peza
liño ou cantiga
coa que abrigarme
no longo camiño
do frío
tramarei coa lanzadeira
todas as bágoas
todos os versos e cancións
todas as noites e menceres.

E cando chegue ao norte
e volva ás augas xélidas
ao meu pazo de carambelos
e sargazos
cando a noite abisal me apreixe
sacarei do baúl o manto
coas cores dos teus ollos
urdido
co murmurio lene dos teus beixos
enfeitado.

E serei novamente escriba
alquimista
desvelando a cifra da túa pel
no lenzo gravada.

Deitareime logo
no xardín dos afogados
entre os mastros vencidos.

E escoitarei as conversas antigas
dos barcos
Coas pálpebras baixas.


CHEGAS
vas quitando
unha
a unha
as máscaras
e no silencio cálido
ofrécesme
a dozura desarmada
do teu rostro.

De : Coas pálpebras baixas


jueves, 5 de noviembre de 2015

COSTA GÓMEZ , Xosé María



Image result for XOSE MARIA COSTA


TÓDOLOS días a luz roza
as follas das árbores
e as ponlas ondean coa brisa
os rumores turban 
o silencio
e xurden as cores e a alegría
tódolos días o serán
declina lentamente
e o brillo serodio da paisaxe
anuncia o aire da noite
e medra a escuridade.



SE sintes a distancia e a débil silueta do outono
e a dilatada presencia do crepúsculo
é coma un cálido
soño cheo de mornas sensacións
ou si adiviñas nas ruínas taciturnas
da luz unha promesa de calma e de soidade
sentirás que a asolagada plenitude doutros días
é xa o único camiño transitable.


De: A alba e o crepúsculo



miércoles, 28 de octubre de 2015

COSTA CLAVELL, Xavier




OS ANOS DO VOUGO 

VII

           Pra Méndez Ferrín

Eu non sei que foi daquil tempo.
Era un tempo noxento e belido.
Polo ceo camiñaban os anxos
e na terra rebrincaba o meu sangue.
Foi entón cando os homes encheron os ámbitos
de odio , e de raiba, de medo e de morte.

Era un tempo noxento e belido.
Foi entón: naquil tempo.
Foi entón: os paxaros morreron na xaula
e aos meniños craváronlle o ferro na gorxa.

Eu non sei que foi daquil tempo.
Era un tempo noxento e belido.
O mar convertíuse en refuxio de homes tristeiros
e a terra alcendéuse e a iauga dos ríos tinguíuse de roxo.

Eu non sei que foi daquil tempo.
Era un tempo noxento e belido.
Era o tempo das louras ideas.
Era o tempo das mouras olladas.

Eu non sei que foi daquil tempo.

PESCUDA

Seguirei a pescudar
nesta carne que é a túa carne.
E quezáis algún día
poidas ti chegar a dirixir
o sangue diste meu dedo tan canso.

NÉBOA

Teño néboa na ialma e nas mans.
Unha néboa que doe,
que aguilloa,
que manca,
que fede...
Unha néboa que se enche de min
e me esfola.
Unha néboa teimosa,
ruin,
gragallante...
Teño néboa na ialma e nas mans

De: Os anos do vougo e outros poemas

jueves, 22 de octubre de 2015

PEREIRA DE LA RIVA, Aureliano José




Árbre de ramas peladas,
árbre de casca xa seca,
pro qu' inda sámago esconde
baixo d' a probe cuberta,
òs frescos aires marzales
o inverno sofrindo espera,
que chegar han de chegare,
anqu' ò pronto non parezan.
¡Airiños, aires marzales,
airiños d' a primaveira,
para todo soprarédes
sin que nada vos esqueza!
¡Así soprarédes vós
pr' as probes almas en pena
qu' en triste noite inverniza
pelegrinan pol-a terra,
sámago d' amor gardando,
anque secas d' aparencia!

(De: Cousas da aldea )

MARÍA CASTAÑA

Año 1360 a 1370

Los pueblos no siendo ingratos,
de sus glorias se envanecen,
y si en mármoles no esculpen
las hazañas de sus héroes
para que la venidera
generación las respete,
en la memoria de todos
su recuerdo vive siempre.
No es la historia de Galicia
escasa en dignas mujeres,
y á Lugo tampoco falta
noble timbre de esa especie,
que si la hazaña olvidada
está en el tiempo presente,
el nombre de la heroína
nacida en suelo lucense
en lábios de todos anda
y es famoso entre las gentes.
Mari-Castaña se llama
y ¡por Dios!que bien merece
que del polvo del olvido
limpia el poeta la deje.
Oid, pues, pueblos de Lugo,
y ojalá el cantar acierte
á dar á vuestra heroína
la gloria que se merece.
Nada alcanzar consiguiera
la voluntad de los reyes
ni la fuerza de las lanzas
para someter la plebe.
Un año tras otro año
ruda lucha se sostiene
entre pueblos y señores,
pues las ciudades no quieren
al yugo de los Obispos
rendirse ni someterse,
y éstos , por fin comprendiendo
que en la lucha siempre pierden
contraen el compromiso
de auxiliarse mutuamente,
pues que solo cada uno
resistirse ya no pueden,
y apoyo quieren prestarse
que la unión los hará fuertes.
Estalla en Lugo el discurso
que en todos los pueblos hierve,
y el pueblo se ensurrecciona,
y del motin van al frente
la brava Mari-Castaña
y el popular Vasco Pérez.
Esposa de Martin Cego,
dueña en Ledeira de bienes,
es la hembra que la empresa
de guiar al pueblo acomete;
y tan franca se presenta
y tan resulta se ofrece
que á los tímidos anima,
coraje dá a los valientes,
y todos, incluso Vasco,
la roclaman por su jefe
y sus órdenes acatan
y sus planes obedecen.
Con el ejemplo animado
á la amotinada gente;
María grita: -¡A palacio!
y su voz todos atienden.
Al rumor de la asonada
el Obispo se previene,
y conociendo que al pueblo
resistirle no es prudente,
a Dios en la Catedral
amparo pide y albergue.
En su seguimiento marchan
los que alcanzarle pretenden,
y penetran en la iglesia
antes que las puertas cierren.
El Prelado de ellos huye
tras un altar se guarece,
y con el no da María
aunque le busca insistente.
Juan Fernández, mayordomo
de la mitra, es quien parece
y enfurecida la turba
con ímpetu le acomete.
Resistir quiere Fernández
pero en vano es que lo intente,
que son muchos y contra ellos
nada su defensa puede.
María, con sus cuñados
le ataca, cierta es su muerte;
!piedad! pide el desdichado;
y ella implacable le hiere,
y al suelo cae y las piedras
la roja sangre humedece;
que á la ira popular
ningún respeto contiene,
y á veces por el que peca
pagar suele el inocente.
De la hazaña la heroina
el pueblo en sus hombros yergue
y es : -¡Viva Mari-Castaña!
el grito que el aire hiende,
pues muerto ya el despotismo
crée la ciudad lucense.
Pasaron luego los años,
y María, la rebelde,
a la Catedral de Lugo
concedió todos sus bienes
en enmienda y corrección
de sus males y sus muertes.
Esta fué María Castaña
y  ¡por Dios! que bien merece
que del polvo del olvido
limpia su memoria quede;
pues si a través de los tiempos
su hazaña crimen parece,
fué entonces un acto heróico
bien digno de que se cuente.


De : Romancero de  la ciudad de Lugo




sábado, 3 de octubre de 2015

PIÑEIRO GONZÁLEZ, Vicente



.......
Xan Moxico, o demo, máis un demoño bulreiro,
 viñan aló polo ano 1997 montados nun burro 
polo Camiño Real e quixeron entrar na cidade
 de Lugo pola Porta Toledana.
E velaí:


Que aí vén polo camiño Xan Moxico,

ai vén acompañado dun bulreiro;
ai van un mailo outro polo outeiro,
montados coma Cristo nun burrico.

E o burro ve a muralla e fica o bico,
e buscan no concello alí un burreiro
que din que é un edil burro e voceiro;
un inútil coa pala e máis co pico.

Ó chegar preto á Porta Toledana:
de aquí non paso e o demo dixo ¡arre!
Arrea ti que a min non me dá gana.

Eu non che son un burro saltareiro,
a min aínda o demo non me engana.
Vai montarlle no lomo ó concelleiro.
...


Sete décimas escribo,

sete décimas políticas,
pras criaturas neolíticas
que viven aquí onde eu vivo,
e me manteñen cativo;
elas teñen o poder
e ás veces fano valer
pra manterme encarcerado,
arrestado e embargado.
Escribo para os foder.


De: Elexías


martes, 22 de septiembre de 2015

CILLERO RAMUDO, Antonio

Nado en Vilalba en 1895.Con catorce anos emigra a Cuba onde o seu irmán Ramón leva algúns anos traballando no "Diario de la  Marina" . Relacionase coa colonia de galegos emigrados e publica algún poema en revistas galegas da Habana. En  1925 , de volta á Terra, establécese na Coruña .Ao longo destes últimos anos foi xurdindo na intimidade a sua obra poética, que agás algunha composta en Cuba ficou inédita.
En 1979  pudo ser coñecida e apreciada.


ANTE UN CUADRO DE DANIEL SABATER


Cayó inerte la diosa de su asiento,
al soplo de la muerte derribada,
como cae la rosa perfumada,
marchitas sus hojas por el viento.

Ya no exhala el perfume de su aliento,
ya en su mente cesaron las quimeras,
y en torno de ella como horribles fieras,
gozan los brujos su mortal tormento.

Con adusta y satánica alegría,
en sus rostros gravada la ironía
a través de esos mundos exteriores.
Llevan los brujos como por encanto,
sobre la alfombra del nevado manto
la bella inmóvil que murió de amores.

LA VIDA

¿Qué es la vida?.Un gran mesón,
de porvenir muy escaso,
en esta triste pensión,
todas son aves de paso.

Viajeros que al llegar,
como jamás traen nada,
nunca les puede quedar
ninguna cosa olvidada.

Unos vienen y otros van
sin saber a qué, ni a dónde,
tanta lucha, tanto afán.
¿Para qué? .Nadie responde.

Bien decía Amado Nervo:
"todo es misterio y arcano
vivir un destino acervo
y morir como un gusano".

Si alguno deja una huella
de su paso , en el crisol,
tiene que ser una estrella
de tanta luz como el Sol.

FOI ONTE

Foi onte, coma quen di,
non fixen máis que chegar,
e sin saber a que vin,
xa me estou vendo marchar.

Cando pensei que empezaba,
pobre iluso, non creín,
que todo canto soñaba,
estaba cerca do fin.

Despois de tanta algarada,
marchareime coma vin,
calarei, non direi nada
de todo canto aquí vin.

Mais por eso non me queixo,
si non ganei , non perdín.
Nada troixen, algo deixo,
e o que deixo de sufrir.


De: Obra poética de Antonio Cillero

sábado, 5 de septiembre de 2015

NÚÑEZ BLÁZQUEZ, José Manuel







FALABAN

Falaban elas
Razóns habería que lles impedía voltar

Falaban eles
Outras inquedanzas lles farían ficar

Falaban todos
Murmurios sostidos no mar

Escoitaba o canto das lavercas regresando ao meu niño
e toleaba cos berros das gaivotas

Voltaban ao meu maxín
eles
elas
Todos falaban


SENTIMENTO

Son creador de atmosferas
e ilusionista de efectos
Vou abrir o mundo en dúas metades
para encher de luz e sombra a quen o precise
Estou neste espazo de paso
para bicar a pedra
e acariñar os teus beizos que abren as postas á palabra.


De: Poemasdebarrasesilencios



jueves, 30 de julio de 2015

BLANCO GARCÍA, Carmen








CRIATURAS DE LILITH

Queridas criaturas de Lilith
Lilith amada da liberdade
Aire e noite do mundo
Lil Lili Lilu
Lail Laila Lamia
Con vós estamos no Mar Vermello
sabias e sabios
serpes e esquíos

PENÉLOPE

Pensa en que pensa Penélope Pensadora
e tensa o tear como o navío
Vai abandonar a casa de altos teitos
e a patria terra Ítaca
para realizar unha longa viaxe
 con Ulises
Quere coñecer o mar e a terra
sen outro teito que o ceo
como coñece a casa
e Ítaca
Prosegue na súa incansable teima
de vivir

A DO FALO NA BOCA

O círculo do caos crea o cosmos
O ovo universo
Uroboros
A serpe que morde a cola
A circunferencia do principio
sen principio nin fin
O círculo concéntrico
ininterrompido
O 69
A do falo na boca
O da Boca na Vulva
Eros cósmico




De: Un mundo de mulleres

miércoles, 15 de julio de 2015

VALCÁRCEL LÓPEZ, Xesús Manuel


Xesús Manuel Valcárcel


Nacemos envoltos en leite 
de nai, con olor a sangue de muller,
a terra abrazada os nosos pes
e o voo dos paxaros ilumina  a
 nosa alma, o sol agasalla os 
nosos ollos e as estrelas da 
noite perfuman os nosos soños.

Somos auga, alento e forza
do vento,calor do lume, dos
camiños lama,espíritos dos
bosques, dos ríos e dos lagos,
somos árbores, arroios, fontes,
flores e fentos dos montes.

Somos auga, choiva,líquido
amniótico, carqueixas, luz 
e corpos celestes que se
 manteñen dentro da natureza..

Abrimos os ollos e estamos en 
contacto coa auga, que impregna 
todas as células do cosmos, río 
que flúe.A luz das estrelas
brilla a través de nós, estendemos
as mans e brillan as estrellas.

REVELACIÓN SENT

O SENT coñece o teu corazón.

Sabe o que pensas e o que fas,
a boa fe e a mala fe, coñece
os teus pensamentos e intencións!

Os que negan  a existencia do
SENT forman porte do SENT,
non hai nada fóra do SENT.

Os que se rebelan contra o
SENT escollen un camiño SENT.

Os que non veñen ao SENT non
van a ningures, arrástranse polas
sombras mentres non espertan.

Non te podes esconder do SENT,
non cabe odialo nin amalo,está
á marxe dos afectos humanos.


De : Casa do poder


jueves, 30 de abril de 2015

MATALOBOS, Manuel Celso




ELOXIO DA EXCELSITUDE

Enviemos
os nosos barcos
loitar feramente contra os elementos
ancorados
nas augas toldadas da vulgaridade.

Despreguemos velas
escorando rexamente
a singradura
dun ideal.

Procuremos
teimudamente
o noso particular belonciño de ouro
e
talvez
academos
o grial da excelencia.


CAÍDO EN BATALLA

Querida enemiga de corazón trémulo:

Sedúceme con verbas espidas
declinadas a xenitivo lúbrico.
Derrótame con arcabuces de paixón
en campos de batallas cubertos de papoulas.

Logo

embalsamáme
en marmelo de amor_
odos
e entérrame
ao compás de campás e
chirimías
doentes
no eclesial cadaleito do teu peito.


De: Elementos de Arquitectura Senti_Mental_ista




jueves, 29 de enero de 2015

CILLERO RODRIGUEZ, Marina






AUSENCIA

Me duele el corazón , ¡amor! de amarte
ansiando la luz de tu existencia
aspirando la esencia de tu esencia
y añorándote , ¡amor! al evocarte

Me duele el corazón y al no tenerte
la sangre, como hielo, se adormece;
el pulso, moribundo, languidece
y se ciegan los ojos al no verte

Me duele el corazón al ver mi lecho
con la huella aún caliente de tu vida
que se llevó tanto amor con tu partida

Me duele el corazón y aquí, en mi pecho,
arde el ansia voraz de tu presencia
y muero sin tu amor, ¡amor! de ausencia.

SON DE GAITA

Alumean os cantos nos meus beizos
e ceibo o meu alento, agarimoso
o seu seo , se enche, presuroso 
de soños, de ledicias, de desexos.

Como o  pai que deixou a súa semente
nunha tan xugosa terra preparada
sementei desta alma namorada
o mellor do mellor da miña mente

Meus sospiros seu fol foron enchendo
e devolvemos feitos armonías
de tristuras, de esperas, de alegrías.

E cando o sol e o día van morrendo
soa a gaita galega en que se encerra
a alma e o sentir da miña terra.
 

De: Poemas de amor y fantasía


miércoles, 14 de enero de 2015

DIÉGUEZ VÁZQUEZ, Lois





Lois Diéguez (AELG)-3.jpg



Nun intre chega o que non aprezamos
mais vivemos.
A alegria das cores
o movimento
o vivo susurro do son.
Orbazai en ónfalos:
ti dando-lle o centro arrequecido.
Quen pensaria que a bubela
podia pasar 
en lóstrego ferido
e morrer asi aos nosos pés?
Os nosos pés espidos
a descansar en pétalas
intensamente perfumadas.


...

SEGÜIN.1

A tristeza da casa abandonada.
Soa sostén un ceo grande.
Palabras voces a agromar
como un vello chafaris
-a cabra viña contra ti e rias-.
O tempo pasa.
Volven só os reflexos
a memoria que sostén o espellismo
para non morrer.
A casa pequena
baixo un ceo inmenso.
Cantos mundos xiraron
baixo o lousado ausente.
É certo?
Ou son asas ás que nos prendemos
para cortarmos o afogo
do noso corazón amedrontado?


De: Ónfalos