martes, 27 de diciembre de 2016

MARTÍNEZ ANDRADE, Roberto

Resultado de imagen de roberto martínez andrade,


       http://www.poesiagalega.org/uploads/media/dopico_lopez_2011_martinez_andrade.pdf 


PRELUDIO


Ista é unha pequena historia de amor e de noites.
A noite acolle agora o seu  doado contrapunto có amor

A amada semella a sombra, o aroma de fror
na aquella páxina do libro que xamáis remataremos.

Máis a súa lembranza-era amor,si-inda move
o enganoso pensar craro i o sentimento oscuro

do cor,onde un perde un camiño que xa non é certo
Pra que anticipat a final que sempre volta ó comenzo?

Istes versos poden ser tristes.Ás veces parecen ledos.
Máis a súa verdade está está detrás de todas as cousas.

ORTO E OCASO

Orto e ocaso, 
mentiras,
onde o home non vive,
-non hai ataxo pras rectas-.

Antípodas de nós,
a lúa sae
cando morremos.

Os cás pasan ó noso lado
como si tal cousa.

 De: Dopico, Montse, e Antón R. López  (2011). “Roberto Martínez Andrade”. Galicia Hoxe. “Revista das Letras”: 862 (28 de abril).

jueves, 3 de noviembre de 2016

ALONSO Y TRELLES , José


José Alonso y Trelles.jpg


YUYOS SECOS

Del sol que vieron mis años mozos
a gatas quedan tibios reflejos
que en el recuerdo buscan ansiosos
mis pobres ojos , sin luz, de viejos.

Eran los tiempos en que mi herraje 
lucía en el lomo de un potro  crudo,
y en las glorietas entre el gauchaje,
a más de un ataita dejaba mudo;

era cuando iba campiando agravios,
con la altanera mirada dura,
yevando el reto pronto en los labios
y la e dos filos en la cintura;

era cuando era mi cancha el rancho
de aqueya autera chiruza mía,
que jue más tarde p´al Viejo Pancho
como la musa Melancolía.

Rancho entre sauces, que a media noche
se abría al envite de mi ternura,
como en la tarde abren el broche
las campaniyas de la espesura.

Inolvidable nido e fajina
ande mis sueños se deshojaban
entre los brazos de aqueya china
que me oprimían y me maniaban;

de aquella china voluntariosa,
sedienta siempre de amores nuevos,
de aqueya china linda y mimosa
de abrasadores ojos malevos,

que cuando al alba salía a la puerta
brindando al beso su boca roja,
dende el palenque mi overo, alerta

la saludaba con la coscoja...


VIDALITAS

No hay cielo más lindo,
Vidalita, 
que el cielo uruguayo;
ni sol más hermoso,
Vidalita,
que mi sol de Mayo.

Cielo y sol unidos 
Vidalita,
van en mi bandera;
que ella  me amortaje,
Vidalita,
cuando yo me muera.

Es la patria mía,
Vidalita,
de Dios el hechizo.
Y aunque muy pequeña, 
Vidalita,
todo un paraíso.

En lomas y valles,
Vidalita,
sierras y llanuras,
doquier se respiran
Vidalita,
las auras más puras

Himnos nunca oídos, 
Vidalita,
cantan sus boscajes, 
que pueblan las aves,
Vidalita,
de ricos plumajes.

De entre el trébol surgen,
Vidalita,
las flores más gayas,
que adornan las trenzas,
Vidalita,
de las uruguayas.

Mi patria y la gloria,
Vidalita,
se hicieron amigas:
porque fue esta tierra,
Vidalita,
la cuna de Artigas. 

De : "Paja Brava"de El Viejo Pancho e outras  obras de José A. y Trelles

domingo, 30 de octubre de 2016

DÍAZ DÍAZ, Avelino





III 

Pol-o rio  do misterio
ós mares d-além se vai
o teu esprito guieiro
campesiño e mariñán.

A Galaxia estrelecida  
teu esprito vai morar
i-a ser o luceiro e guia
da nazón de Breogán.

¡Na basca senlleira
da nosa nazón,
nós de mariñeiros
e ti de patrón!

Es a terra fecundosa,
es semente i-es a frol,
es colleita farturosa,
es a chúvia i-es o sol.

Es a náo i-ó mariñeiro,
es a vela i-ó timón;
es o faro i-ó roteiro
i-es luceiro guiador.

¡Es o val i-a serra
o porto i-ó mar
o ceio i-a terra
o lume i-ó ar!

De: Once poemas a Castelao

UN BEL MORIR...


Caer  como Dios manda
en batalla violenta,
de frente al enemigo
y a cara descubierta,
diciendo en el instante
de la lucha postrera:
ilumíname, oh Sol, en el combate
y en la hora suprema!

Caer como Dios manda
con el alma serena
sintiendo como bulle
la sangre en las arterias
y salta, hecho pedazos,
el corazón que apenas
cabe dentro del pecho dilatado
por la ruda faena.

De: Flor de retama

viernes, 14 de octubre de 2016

RODRÍGUEZ LÓPEZ , Xesús


I
ANOITECENDO 
(Fragmento)

Foi n-o mes de Samartiño.
Facía un frío que rabiaba.
Era unha tarde de vento
y estaba toda anublada
c´unas nubes tan espesas
que casqu´ â terra chegaban.
Viña o aire do Picato,
aire que sempre trai auga,
e no curuto do monte
estaba a nebra apousada,
coma mirando pr´a terra
donde ha de dar a batalla.
N-había pizca de sol,
facía media hora larga
e un que outro paxariño
carón do terreu voaba
buscando abrigo pr´a noite
entre os toxos e as carpazas,
porque âs pólas d´os carballos
e mais álbores de rama,
caéralles tod´a folla
ou si a tiñan xa secara
queimada do frío do inverno
qu´é frío que non deixa nada....


XVI

EN BUSCA D' ELA 
(Fragmento)

     —Moy bôs dias, amigos
 —Moy felices.
—¿Qué tal vos foi c' o sono n-esta noite?
—Dormimos como pedras, ¿e vosoutros?
—Pasámola n-un sono.
 —Conque estonces,
vamos abaixo á que nos den o almorzo.
—E á rematar o que falamos onte.
—Inda non vin á Rosa, van tras d' ela;
pero amiguiños, n-o tocante ô dote,
non hei de darlle d' a terceira parte
nin un ichavo mais d' o que lle toque.
—Tés palabra de rey; mais fai de conta
que non che pide a filla ningun probe,
e nada fas de mais anque lle deas
a xugada millor que tés n-a corte
encima d' a sua parte. Ben mirado
non pido moito, como tí conoces.
—Déixense d' esas contas: quero á Rosa...

De: Cousas das mulleres

jueves, 6 de octubre de 2016

OROZA, Carlos


Carlos Oroza.jpg





MALÚ

(Fragmento)

Parece entonces como si yo y yo fuésemos dos personas que se persiguen mutuamente.
Es en la evasión donde está el sentido de mi propia seguridad.
Oh eva
évame malú
évame malú

Hoy en ferragosto o julio triste prohibido e inasequible. Solo
Oh eva.
Évame eva.
Évame si me transito.

Era de noche por tus ojos de fiebre - ómnima por tus manos que me acarician.
Era extraño cómo subsistía por la noche cada noche deviniendo por mis pasos
para encontrar dormido el cuerpo enfermo en la otra casa.

Mi cuerpo contra mí - Tu boca caliente y sofocada -
conflúyete
abrázate
no rompas el silencio no toques la pared
me conforto en tu aliento
miro por tus ojos empujo por tus ojos
y me encuentro con las últimas cenizas.

Me dejo en libertad - ómnima mis pasos y corro - corro por la playa hacia la casa abandonada.

No sé que hacer si estoy detrás de mí
tengo miedo tropezar tu cara
mirar tus ojos y verme divisado
aspirar tu aliento y verme subsistido
tropezar tus manos y verme aderezado
cariño eva évame.

Ómnima si mi pálpito se pierde por los trenes y pulula por los gemidos
mi pálpito pegado al viet dolorosamente ernesto a tu cintura nati
mismo
cuando me dejo en libertad
y corro corro - corro por la playa hacia la casa abandonada
ómnima
ómnima
ómnima
mientras subsisto extraño por la noche deviniendo por mis pasos
para encontrar dormido el cuerpo enfermo en la otra casa.

Oh eva
évame eva
évame si me transito.............


De : Evame

domingo, 28 de agosto de 2016

LOSADA LÓPEZ , Pura

Nada en   O Saviñao -Lugo

Resultado de imagen de Pura Losada Lopez
http://es.slideshare.net/SaborArtistico/homenaje-a-pura-losada



LA BODEGA DE MI BARRIO 
(Fragmento)

(Caracas de los años 50)

.......................
Portugés el de la esquina,
el del café y papelón,
el del pan sobao,
el del cambur verde
y bigote recortao.

Te mezclas en mis recuerdos
de niña retrasplantada,
en mis recuerdos te mezclas,
sin que yo pueda hacer nada.

Formas parte del patín
que resonaba en diciembre,
del dulce de leche y guayaba,
del granizado de fresa con leche condensada,
de la falda con armador,
de la enagua con puntillas
y del piropo inocente
del muchacho adulador.

Formas parte de mi vida,
nunca olvidarte podré.
Si por casualidad aún vives
!Dame un cuarto de café,
y préstame una mantilla para ir a La Pastora
a oír misa de diez!

Lugo, 2004

......

Los niños siguen sin pan
las madres cuidando llamas
mientras le dan a la rueca
sin luz, sin esperanzas...

Y los hombres, ¿dónde están?
¿Dónde viven? ¿dónde van?
Aplastados por los Andes,
sin fuerzas para luchar,
resignados, impotentes,
mascan...mascan...

Aletargados los pueblos,
aletargados los hombres,
aletargados los sueños.

Que nadie se mueva,
que nadie hable
que nadie despierte al frío
que siga durmiendo el hambre...

Cuzco, 1 de mayo de 1982

De: Vivencias

miércoles, 17 de agosto de 2016

FORTES TORRES , Antón




IN MENTE
                                           (a Mário)

A lua cheia.
Os jardins de açucenas.Beijos.
Os choupos, o rio, a erva.Desejo.
Aquela pele orvalhada de almíscar...Tinha
adolescentes olhos verde-grises e os beijos tingidos de inocéncia

E foi-se para sempre , além dos mares, quiçá a Apuania,
e em noites de lua como hoje umha labareda acende-se-me dentro
e lembro o corpo nu  de Mário lambido polo vento.


O ANJO DO BICO
I
UM bico de riso.
O branco riso de dente preciso.
Os dentes um pico.
peteiro que bainhas cosipa.
No colo arabesco de rotas
peniscas.
Devagar
meu anjo do bico

II
UM bico de medo.
Amorodo que suga e penetro.
Lava que reborda bábios
e língua que lava.
Assenta.
Purifica
Ausente anjo do bico
os olhos nom abras
respira.


HIENAS

Foge do colégio
de monjas cara a casa
deserta, em  silêncio.

Caminha polo souto e 
escoita o rechouchio
ingel do ninho no sobreiro.

Ergue a mira.Aponta.

Nom falha
a hiena.



De: Sexto Fetiche

domingo, 3 de julio de 2016

TRAPERO PARDO, Xosé






Cando era un rapás , andaba aos niños,
e con man incremente
sin pais deixaba aos probes paxariños,
qu´entras ponlas das arbores, soliños,
piaban tristemente.


Orfiños nos quedamos
cando eramos uns nenos, 
y-estrados pol-o mundo, inda choramos
o fogar que perdemos de pequenos...
¡Por eso, cal d´un crimen venme a mente
o recordo dos probes paxariños,
q´entr-as ponlas das arbores soliños
piaban tristemente!.


......

¿Decides que son tolo?...¡Será certo!
Así e todo ....¡deixádeme soñar!
pois pra o home que está sempre desperto,
a Vida é un deserto
qu´entre bágoas se ten que atravesar.

.....

!Ojos claros, serenos,
que de dulce mirar sois alabados!...
pra non vir nunca a menos,
precurade estar sempre ben lavados;
¡que as lagañas n-os ollos son os frenos
que traban a pasión dos namorados!

....
Volverán las oscuras golondrinas
de tu bacón los nidos a colgar....
e como son  as probes tan cochinas
¡han darche que limpar!


De: Lóstregos e moxenas

martes, 21 de junio de 2016

REIMÓNDEZ MEILÁN , María





PREÁMBULO

Fiadas pola roupa
Desafiadas pola roupa
que fiamos co fío que nos ataba
que nos desafiaba
que nos desataba
que pode desatarnos.
A calideza do corpo
fronte á la ou ó liño
con poros para respirar.
E a friaxe eterna de non ter mans
máis que para unha roca
que xirou, xirou e xirou
ata afogarnos.
Hoxe, co fío que ninguén fía,
desafiannos novas rocas,
o desexo de sermos fusos
e a sede de afogarmos
do C maiúsculo:
Comprar


FRAGOSO: EL SOSTÉN

Sei que dentro
hai sosténs maiores
porque é onde comprei os meus
cando me perderon a maleta
con toda a roupa de verán
e interior dentro
mais un par de libros reaccionarios.
Sen embargo, no escaparate,
semella que tódalas mulleres
usamos unha 75,
unha 80 como moito,
diría eu.
Logo fico parada un intre
e eu, tetuda compulsiva,
decátome da contradicción
das tallas pequenas
fronte a paixón desenfreada
polos peitos grandes.
¡Co que pesan!

URZÁIZ: D-DUE

O proceso da clonación
hai moito que comezou.
Moito antes
da ovella Dolly
e dos grandes dilemas médicos 
que non nos deixan xa soñar.
A clonación comenzou aquí xa,
en todas esta serie de tendas 
cortadas por patrón
para un grupo de mulleres
tamén por patrón.
Polo menos 
unha loita aberta
contra as clonadas 
sería moito máis divertida
e máis levadeira.
Nada, o século XXI
xa non é o que era,
ó final segue todo
a mesma merda,
sen traxes estilo Star Treck
e sen automatización estilo
Un mundo feliz.
¿Ou?

De: Moda Galega

lunes, 30 de mayo de 2016

CHAO LEDO, Xosé María




A VOLTA DA PRIMAVEIRA
(Imitación de Ovidio)

O brando Favonio xa sopra na veiga.
O merlo asubía fervendo de amor.
A doce ruliña xa brua na chousa.
Xa atruta nos soutos o cuco traidor.

Os nenos xa collen as lilas y as maias
na beira do río, no monte, no val.
Xardís son as veigas i os altos penedos.
Xardín delicioso volvéuse o toxal.

A cabra relouca mas brañas pacendo
ó doce da abella monótono son..
Roseiras, ourego, perfumes, cantares.
¡Qué Dios te bendiga, garrida estación!

O noso labrego sorrindo ademira
os agros inmensos que veñen e van;
os agros inmensos que chucha Favonio,
os agros inmensos y as combas que fan.

Ei, Musa, desperta, ruliña graciosa.
Pasaron as neves, abril xa chegóu.
Na beira do río pulsémola lira,
as maias xa baila; xa o merlo cantóu.

Cantémolas veigas, cantémolos montes
cantémolos ríos y as voltas que fan;
cantémolos agros, ruliña graciosa,
os agros inmensos que veñen en van.





HISTORIA DUNHA ROSIÑA

Antes foi, pola  tardiña,
estando á beira do río
vin unha rosa branquiña
que axitaba a cabeciña
toda tembrando de frío.

¡Ai!O Norte asubiaba
entre os ispidos salgueiros....
de frío todo tembraba,
todo parecía que daba
os suspiros derradeiros.

Tristemente cheguéime eu
a aquela dorida fror
que o sol de maio non veu
nin os chuchiños sintéu
do Favonio nin o amor.

E vina .....Fror sin  ventura!
Xa deitadiña no chan...
Morta, si....tanta fermosura
deume máis e máis tristura
i acariciéina coa man.

E nin aroma botaba 
nin brillo tiña a infeliz.
A morte nela reinaba
i onde a morte os olloos crava
todo é morte e pena alí.

I a rosiña agariméi
con cariño e pena eu
i ó irme d-alí non sei
porque triste suspiréi.
¡Rigores do sino meu!

De: Poemas Galegos

sábado, 21 de mayo de 2016

GOMES , Afonso ou Álvaro (xograr de Sarria)





No Cancioneiro da Vaticana aparecen dúas composicións de maldizer ou escarnio  .O nome do autor  pode ser Alvaro ou Afonso (Aº Gomes)  ó que chaman "xograr de Sarria".


Aº Gomes, jograr de Sarria, fez esta cántiga a Martim Moxa

Martim Moxa, a mia alma se perca
polo foder se vos pecado avedes
nen por bõos filhos que fazedes;
mays avedes pecado pola herva
que comestes que vos faz viver
tam gran tempo, que podedes saber
muy bem quando naceu Adam et Eva.
  
Nem outrossi dos filhos barvados
nom vos acho hy por pecador,
senom dos tempos grandes traspasados
que acordades - e sodes pastor.
Dizede-m'ora, se vejades prazer:
de que tempo podíades seer
quand'estragou ali o Almançor?
   
De profaçar  a gente sandias
nom avedes por que vos embargar,
nem por que filhardes em vós pesar,
ca o nom dizem senom com perfia.
Dizede-m'ora, se Deus vos perdom:
quando nacestes vós? Ant'a sazom
que encarnou Deus em Santa Maria?

Cantiga 470 del "Cancioneiro da Vaticana"-Siglo XIII



viernes, 6 de mayo de 2016

NOVO , Isidro





DÍA DE BRÉTEMA

Aquél día debería ser domingo
pero a brétema non lle deixou nacer

O automóbil ciscouno na calzada
deixándolle os ollos abertos
contemplando o cinismo do ceo

O sangue evadíase covarde
cara ao sumidoiro
e a dentamia postiza
sorría exiliada na beirarrúa

Pateaban os miróns
queixándose do frío
e da tardanza da autoridade
e da ambulancia

Pero un esperanzou aos demais
dicíndolles que o home do tempo
derá para mañá
día despexado
e subida das temperaturas.

SINOPSE

Cada mañá asómase ao espello
corrixe o alento
amósase novo
limpa o onte que empaza a súa imaxe
e bótase ás rúas da vida
co interior desarroupado

Pero unha sombra fría
coma sudario maldito
agarda sempre por tódolos naceres seus
esganándolle as arelas coa súa negrume visguenta.


 De: Esteiro de noites falecidas


viernes, 29 de abril de 2016

PÉREZ BARREIRO, Fernando


Nado en Viveiro (1896)  foi  xornalista, escritor e político.  Exerceu a avogacía e a docencia en Viveiro  e a política en Ferrol


https://gl.wikipedia.org/wiki/Fernando_P%C3%A9rez_Barreiro




O GRILO

Com´o ébano mouriño
asoma pol-o burato
a cabeciña d´o grilo;
olla receloso o campo,
c´os cornos como dosu fíos
recolle as ondas d´o ar
por mor de si hay perigro.
Botouse fora, y-o sol
cai sobr´o corpo do grilo,
que estira as patas y-as âs
d´o seu corpo entumecido.
E relouca d´alegría,
rompendo a cantar o grilo.

E tal alboroto armou
que saleu tamén a grila:
_"Cala, meu griliño, cala,
que ouvín decir a os da vila
que a muller por faladora
sempre se perdeu na vida.
Dios non quixo qu´eu cantase,
pois fixo mudas as grilas
e por iso nas grileiras 
non nos queren.E non sigas
si e que non queres perderte,
que mais val calar na vida"


OS EMPEÑADOS


Pra comer ,empeña a roupa,
a boa roupa de lá,
o carneiro, ô seu amo.
Pra comer ha de empeñar
o leite a coitada vaca
d´andar canso e triste fas.

Pra comer, tamén o porco
ha de tere que empeñar
seus xamóns e seus lacós,
o touciño y-a soá.
Y-a galiña pra comere
tamén terá que empeñar
os ovos  y-os seus pitiños,
y-ela mesma cecáis.

Pra comer tamén empeña
o coello no corral,
o seu pelexo y-as crías
que a coella lle ha de dar.
Y-o home, por non ser menos,
por comer ¿qué non fará?
¿Cántos teñen empeñada
hastr-a sua libertad!....


De: Ducia e pique de fábulas

sábado, 16 de abril de 2016

GONZÁLEZ ÁLVAREZ, Montse


Resultado de imagen de Montse gonzalez alvarez

Montse nace en Lugo, como ela di " do barrio da Milagrosa", estudou Filoloxía en Santiago de Compostela. Chorimas Seriodias  é o seu primer poemario


http://radiolugo.info/chorimas-serodias/

ROSA E GRAAL

 Fomos comestos do diluvio do peito.
Fomos plica, rosa e Graal.
Reclusos dos terzos de axiomas incertos,
fomos.

Facemos presos nas vésperas
-de satén e de candeas-

Ficamos a desandar
-ás toas sen folgos-
e,coas costas á nordesía,
saldamos de novo
a alfándega e o pesar.

Mais, se novamente me vas amar,
vén de dogmas espido,
de censuras e leis.

Vén ceibe do antes e do onte,
sen cadeas de ingratos reproches,
sen ollos fitando de esguello...

Vén coas redes nos bicos,
cos bicos sollados.

Vén prendendo das mans unha nube.
Vén preso dos fieitos das beiras.



BRANCA LIÑA


Adoito reclinatorio,
pesadelos,
sombras,
diques de ficción.

De vagar,
van asentando os augurios,
un poñer o pé na branca
liña de cal.

Non sei se empurrar a aldraba,
crebar os gonzos,
e verter o que resta de min
-pingueiras de escuras cuncas-
no limiar do sosego.

De Chorimas serodias





domingo, 10 de abril de 2016

DE REQUEIXO, Xohán (Johan)

A tenor do estudo da súa obra, parece que naceu  na segunda metade do século XIII. Sobre o lugar exacto do acontecemento non se ten certeza absoluta aínda que o patronímico do xograr  fai sospeitar  que a súa orixe está na parroquia de Santiago de Requeixo.




CANTIGA DE AMIGO

Fui eu, madr’ en romaria
     a faro con meu amigo
e venho del namorada
     por quanto falou  comigo
ca mi iurou que morria por mi;
 tal ben mi quería.

Leda venho da ermida 
   e d´esta vez leda serey,
ca faley  co meu amigo,
    o que sempre desejey;
ca mi iurou que morria por mi;
 tal ben mi queria.

D’ u m’ eu vi con meu amigo,
     vin leda, se Deus mi perdon,
ca nunca lhi cuyd’ a mentir
     por quanto m’ el diss’ entón;
ca mi iurou que morria por mi:
 tal ben mi queria.


Es la 894 del "Cancioneiro da Vaticana", Século XIII

domingo, 3 de abril de 2016

AMOR MEILÁN, Manuel

Ainda que  naceu na  Coruña en 1867 , traballou como funcionario na Diputación Provincial de Lugo, provincia  onde dirixiu os xornais  El Regional y La Provincia.

SONETO

El mundo! Tú no sabes , hija mía,
las ruinas miserias que en sí encierra.
La vida! Breve tránsito en la tierra
copa de hiel mezclada de ambrosía.
Reposo y bienandanza un solo día
por años de cruenta y ruda guerra,
una aventura que el destino encierra
bajo montañas de amargura impía.
Yo lo sé, que he sentido los rigores 
y los zarpazos del cruel destino,
yo, que he pisado abrojos punzadores...
Más para tí...no temas...que imagino
bajo montañas de fragantes flores
alfombrar en la tierra tu camino.

De: Dolores (Álbum de mi hija)

EL PINAR
A Salvador Rueda
A guisa de hueste que trepa y avanza,
cantando una música lenta y extraña,
los pinos, de obscuras siluetas y ramas,
del valle á la cumbre parece que marchan.

Levantan sus frentes con fiera arrogancia;
en lo alto sus hojas ostentan por armas,
y angosto sendero y oscura garganta,
el monte cruzando las filas separan.

Algunos ostentan la huella del hacha
que el tiempo no borra ni el aire restaña,
del hombre y el árbol en la ardua batalla,
herida profunda por éste alcanzada.

Allí, los bisoños de débiles ramas
de los seculares se auxilian y amparan
y marchan unidos en grata compaña
trepando la inhiesta colina escarpada.

Á veces, de noche, se ven las fogatas,
á cuyas rojizas y vívidas llamas,
los unos, de sueño sus copas agachan,
los otros , parece que rezan ó cantan.

Vapores azules á veces los guardan,
vapores de nieblas, tupidas marañas,
vapores azules que á la hora del alba
remedan el humo de recias batallas.

Sus duras cortezas esconden un alma
que siente cual todas, al ver como avanzan
los genios nocturnos, las pálidas hadas
rozando sus vestes la oscura hojarasca.

Y allá en la alta noche medrosa y callada
sus penas olvidan, deponen sus armas,
y el pino silvestre sosiega y descansa
contando sus cuitas amantes y plácidas

Más vuelve la aurora;su luz tenue y vaga
el diálogo corta sembrando la alarma;
se alejan las hadas de formas fantásticas
y cual por encanto se extinguen las llamas.

Y vuelven los pinos, de nuevo á su marcha
á guisa de huestes que trepa y avanza,
cantando una música lenta y extraña
y alzando sus frentes con fiera arrogancia.

De: Cantos y romances




jueves, 31 de marzo de 2016

OTERO CANTO, Xosé










FIESTRAS


A cidade ten máis ollos ca Argos
nos andares rematados en fiestras.
Ao anoitecer pechan as súas palpebras brancas de persiana
en baixantes lamelas cicatrizadas
de feridas que axustan a noite ao silencio,
para descubrir pesares entristecidos
na pendura meditación absorta en soños,
que se eleva ao gurgullar ausencias
e ao nacer a luz do outro lado da fantasía
enchida nas pucharcas da imaxinación
e nas cavilosidades enmadeixadas da realidade.
Confusións do espírito que patexa
pola ausencia dunha verdade
que se proxecta na virtuallidade do sono

HAI PALABRAS NA INOCENCIA DOS MUROS

Hai palabras escritas
na inocencia branca dos muros.

Hai palabras presentidas e hai  palabras encubertas.

Hai palabras agachadas en capas de pintura política;
e hai política pintada en palabras negras.

Hai palabras que acariñan quereres
e hai corazóns desqueridos.

Hai palabras vermellas
que berran clamores
e hai palabras que claman ao ceo
rompendo as aldrabas dos peitos
en solicitudes de audiencia no clamor da terra.

Hai branca pintura tapando os gritos descarnados,
e a política que queres
.............e os corazóns malqueridos.

De: Poemas da cidade

miércoles, 23 de marzo de 2016

BLANCO ALVITE, Jesús José


TU DORMIAS EN UN LECHO DE LABIOS CRUZADOS

Tu dormías en un lecho de labios cruzados,
eras como la aurora desvanecida
en el desposorio azul de las fuentes.

Tus recuerdos envolvían botones sin pétalos,
aquellos botones que cada mañana
morían abrazados en alfileres de luz.

Aún los instantes
deslizan por tus ojos los delantales albos
que en todas las horas
señalan el camino de las aguas corrientes.

Todos los preludios
tronzaron tus momentos musicales,
ecuaciones en la incógnita de ruídos.

¿No piensas
porque el céfiro ceñía a tu talle
aquel velo infinito
que formaron las hojas con su muerte?

Te hallabas abstraída
por las cúspides verdes
que olvidaron su otoño.
y las gotas encarnadas
que expulsaste en los crepúsculos dormidos
encendían tu carne
con el deseo de todos los deleites espontáneos
¡Déjame recoger tus pétalos…!
esos pétalos sin límites
que rompieron el descanso del rocío
en su interminable ruta de sed.

Tus contornos enfermizos
exprimieron las esencias acabadas
del astro que nunca volvería
a incendiar tus cabellos,
aquellos cabellos tan blancos y débiles
que buscaban raudales de sol a distancia.

Y así tu cuerpo hecho polvo
olvidó el efímero azar que cada tarde
aportaba a los ríos raudales triste
como los bordes de un eco moribundo.

Ciñe mis sienes con la voz lánguida
que en el crepúsculo besa la bruma dormida,
sobre el manantial inmóvil
donde los espejos rompieron
las quebradas inevitales del destino.
Haz de la penumbra en que vivo
Un nuevo horizonte de rosas desangradas.

TARDE GRIS

Quiero sumirme
en el monótono canto de la lluvia,
esa lluvia que humedece los senderos morados
como una imagen perdida en un beso de nubes.

Ella dobla las espinas dorsales
de mi ilusión deshecha
por las ramas que vieron nacer la primavera
en la endeble juventud de su cuerpo.

El viento,
balada de instantes,
tuerce mis manos
al compás de los sueños que todos los días
repiten el mismo espacio insondable.

Anhelo que ese viento
imprima con cautela, de viejas añoranzas
mi cuerpo oprimido por el roce inacabado
de las gotas de agua,
de las gotas de agua que lentamente
dijeron el último  adiós a las rocas, a las flores y a los ríos.

Ahora….
como rauda sucesión de minutos instantáneos
mis ideas perecen en el polvo,
en el polvo gris
que ha juntado las gotas de la lluvia,
de la lluvia insistente y sagaz,
vidrio improvisado de mis pensamientos.

En las reiteradas curvas de los árboles,
curvas de plomo que forman las hojas al romperse,
cantan los pájaros húmedos
su aviso final a la ribera
donde vive la esperanza convertida en abrojos.

Mi insensato delirio de distancias
lleva los ecos de la tarde
que se asocian con análogo afán de conocerse
y producen la misma inquietud
en las aguas torrenciales,
voces humanas que encubrieron sus ahogos
en el jugo refrescante de la hierba
extinguida en los confines de un suspiro ondulado.

Y así bulle mi inquieta fantasía
aportando a los rincones oscuros de los valles
ambiciones ocultas en un rayo de luz inexistente,
aquel rayo que agrandaba todas las figuras
con deseo de abrazar a un Dios desconocido,
vaguedad insólita de una tarde de fiebre.

De: Baladas de Agonía


lunes, 14 de marzo de 2016

GONZÁLEZ LÓPEZ, Luis

Chamado Lois de Cando,  fillo de pais galegos, nace en Madrid en 1866 e  morre  en Barcelona no 1916.Coñecido como   “Él poeta de los cantares”, colaborou nas  máis  importantes revistas e xornais  da época.
No ano 1869  volta a terra,   e vive  un tempo cos seus avós paternos na  Casa de Méndez, en Neira de Rei, concello de Baralla.O seu sentir  galego perdurou  alén de Galiza , cando se mudou definitivamente  a Madrid coa súa familia .
Ricardo Gómez Polín recolle no seu libro A  víspera de San Xoan en Montecubeiro  (1891-1991) os poemas galegos  de Lois de Cando .


NEIRA DE REI

Non sei que sería, que tivo ese acerto,
non sei se iste é nome do tempo pasado
nin sei se isto é cousa dun xenio encantado.
¡Ningures mo dicen, de quen perguntei.!
Pero é nome posto cos cinco sentidos:
a terra cuberta de fruitas e froles,
a terra das nenas con cara de soles,
a terra encantada de Neira de Rei.
A nai que me quere naceu nesta terra
i ó pé dunha eiraxa, cal vellos creentes
descansan os corpos dos meus ascendentes:
¡de alí foi a nena que tanto chorei!
Nos anos primeiros da miña crianza
Correndo sin treguas polos soutos e prados;
subindo cerdeiras, saltando valados,
os tempos mellores da vida pasei.
Alí son as nenas xeitosas, garridas,
alí vin as caras máis lindas da terra,
o chao ten os puros prefumes da serra
i a paz dos patriarcas en ela atopei.
Os dolmes dos celtas i os castros dos mouros
ca ponte romana do Mazo, á mamoria
nos tran ós que rastros deixaron na Historia
i aquela terriña tivéronlle lei.
Por ela reñeron, en luitas de morte
legando seus aies ás augas do Neira,
que en tristes queixumes recorre a Riveira
en canto se aparta de Neira de Rei.
Que ten esta terra non podo sabelo,
que chora ó deixala quen pon os pés nela
i alábana todos que chegan a vela.
¡Que meiga de terra.! ¡Que ten non o sei!
Alí, vendo as augas de fontes e regos
do mundo as tristuras esquezo dorido.
¡E cuadrallo xeito seu nome garrido
a terra fidalga de Neira de Rei.!


UN BICO..
Estaba morrendo,
bicoume na frente,
e aquel bico de morte feriume
co fogo da febre.
Estaba a probiña
aspada ca sede,
folguexar non podía, i oupouse
sentada no berce.
Cheáronse de auga
seus ollos, namentres,
cuberto co pano,tapaba eu as bágoas,
querendo conterme.
"¡Adiós! " mui baxiño
¡non podo esquencerme!
me dixo ,"non chores: si a morte me leva,
¡que vas a facerlle!"
I entoncias, cos beizos
ardendo ca febre,
colleume a cabeza, chegóuma ó seu peito,
bicoume na frente.
Derriba da roupa
engorde caieuse,
e non puido decirme xa nada,
non puido xa verme.
Voaba a súa ialma
pró ceo, namentres
eu con ela quixera marcharme,
¡quixera morrerme!
Do bico postreiro
acórdome sempre,
i anínda sinto a calor dos seus beizos
no medio da frente.

De. A víspora de San Xoan de Montecubeiro e outros poemas galegos

Autor: Ricardo Gómez Polín