miércoles, 1 de noviembre de 2017

MASEDA BARRIO , Pilar


Mirando cara ao tempo
como vai facendo
espazos na memoria.

Costa traballo asimilar
que todo canto vivimos 
fose en balde.

Teño a sensación 
de que en calquera intre 
aparecerá o arco da vella 
no horizonte

Para sinalarnos
o camiño a seguir.

FRÍO

Vai frío pasa o tempo
e vai frío.
Frío na xente
frío nas verbas
friaxe nos sentimentos.
Que foi daquela calor sentida 
de cando era nena.
Onde está todo o que falta
todo o que non temos.
Onde aqueles rostros
aquelas voces
aquelas lembranzas sinxelas.
Os amores perdidos,
as amizades entrelazadas
entre sorrisos e bágoas.
Onda vai o que nos falta
non o lembro
non o lembro.


De: Libres Pensamentos  dende a rúa do Sol




miércoles, 25 de octubre de 2017

CANDO RANCAÑO , X. Antón

Nado no 1969 en  Candin, (O Cádavo). Nos anos 20 crea a empresa IMER , adicada o ensino .Mais tarde, no  1.999 funda e edita o xornal "A muralla",  .Tamén  foi o fundador do plan ecolóxico Hortas solidarias e cofundador do Pro Quercus Ärbore Viva, adicado o apadriñamento de autóctonas de interese.
Autor de libros  de poesía como:  Sombras amargas e ondas de luz e ouro , O son da terra  ou O Riterrite



EMBALADA VAI A BALA

Embalada vai a bala
endemoñada vai a bala,
se a bala pensara
se a bala falara
a bala diríanos,
non quero morrrer matando,
cando a bala mata,
quen mata, rise,
quen mata, non chora,
quen mata, páganlle,
quen mata, é un mandado,
quen manda, está sentado,
matan os que están sentados,
que mandan os soldados,
mandar a bala que mata.
¡Qué doado é mandar,
qué doado é matar ,
matar mata calquera
o difícil é non matar!

CINCO DEDIÑOS TEN UNHA MAN

Cinco dediños 
ten unha man,
cinco dediños,
e todos irmaus.
Un pequeniño 
pra coller leitiño,
un medianiño
pra coller touciño,
un moi grandón
pra coller roscón,
un pequeneiro
pra coller cordeiro,
e un gordanchán 
pra coller pan.
Cinco dediños
ten unha man,
cinco dediños 
e todos irmáns.
Cinco dediños 
para agarrar,
que sen estar xuntos
non poden termar.


viernes, 6 de octubre de 2017

COSTA GÓMEZ, Antonio



Nacido en Barcelona, de padres gallegos ha vivido en Quintela (Lugo) , Chantada , Barcelona, Lugo y Santiago.

Antonio Costa Gómez


DEBAJO DE LA LUNA

En los bosques del Norte,
en oscuras edades, sobre la espuma
de la cerveza, contemplando el Sol y el cielo
en el fondo de los siglos,
debajo de la Luna.
Hubo largas cabalgadas bajo los árboles,
hierba pisoteada, las tardes,
mujeres deseadas, y los ríos.
En oscuras edades, el hombre
hundido en la Tierra,
arrastrando su pensamiento bajo los astros,
contemplando los troncos,
conservando los sueños.
Hacia el Sur en grandes bandadas, las tribus
descienden haciendo temblar la tierra,
es el indeciso deslumbramiento del mar, 
las palabras no halladas en una playa cualquiera.
Son unos ojos,
es un atardecer de tonos sagrados,
es la ceremonia del día naciendo cada aurora.
Al Norte, en el Mar Blanco,
el alma se contempla en las olas
y los niños se pierden en los fiordos.
Por las tierras de Noruega
el hombre se acerca peligrosamente al Polo,
es el descubrimiento del hombre que sorprende al planeta. 

De: Revelación

lunes, 25 de septiembre de 2017

CORDAL FUSTES, Xavier




Xabier Cordal 2013.JPG


Nado na Coruña  exerce como profesor no IES da Terra Chá
---

Nese caso diría a verdade,
eu qué sei, que fun concibido 
entre nácar , cando a muller do océano
conquistou a hora libre.Que o ceo era azul
e moitas peixeiras lavaban 
as maos con sakito.
  
A visión acontece en Foz,
sobre o colector da varredura.
Sae o sol de resaca
polo mar e pecharon a xógara.Meu rei deitado,
mentres agarda o bus, transforma a auga 
en lúpulo, pensa en verso,
a cabeza florida: "verzas 
como emperatrices"

MONTE ALTO
  
Durmía baixo un faro, 
baixo as horas, a noite intermitente.
A primeira cousa que me deu medo foi a indiferencia
da Torre,a exactitude da luz
ao vencer o ceo escuro,o seu cálculo
para sinalar as tebras.
(Ía poñer , a manía de sempre, que nacera en brazos dun cíclope:
como si o faro fose un cíclope, ou o cíclope un faro).
Frente á casa, de mañá, había leiras ,
e o leite quentaba as maos, traía
 aínda o calor da vaca
a través do metal.

De: A vella peneira a noite





jueves, 14 de septiembre de 2017

TABOADA LEAL, Nicolás


Nicolás Taboada Leal




CANTO ÉPICO AL EXALTADO PRATIOTISMO
(a los milicianos voluntarios de Santiago de 1822)
Fragmento

Hoy vuestra heroicidad, el valor vuestro
Osada mi musa á cantar se eleva;
E intenta publicar al orbe entero.
Si: que hoy la Fama por mi labio esparza
De aquesta Juventud en canto excelso
El ímpetu, y ardor,su patriotismo,
Su noble gentileza, y su denuedo:
Prestame,  Euterpe,  tu sonora flauta;
Sino á mi rudo canto infunde aliento.
¡Bravos, ínclitos fuertes Nacionales!
De esa heroica virtud un fiel bosquejo
Mi corto numen presentar no puede;
Callar tampoco, no, mis sentimientos.
¿Quién por qué débil, a callar se humilla
De la virtud el admirable exemplo?
¿Quién la apatía, el silencio ominoso?
¿Quién no rompe? ¿No hay quien vuestro
Entusiasmo difunda?...Pues yo mismo
Yo, que , valientes prometer al Cielo,
Y al altar de la Patria, os vi jurasteis:
Antes morir con el sangriento acero,
Que sucumbir del despotismo al yugo
Del aleve vengar su cruel intento,
E ileso sostener el libro augusto….



viernes, 8 de septiembre de 2017

GONZÁLEZ VIGO, Marcial

Nado na Estrada , desempeña a profesión de radiofonista en Lugo



http://galegos.galiciadigital.com/es/marcial-jose-gonzalez-vigo


PARA NO VERDE DURMIR


Quero durmir ben durmido,
anestesiado profundo,
nesa cor verdeada
fronteiro por outro mundo.

Nesa cor verdesía,
quero durmir ben durmido,
no val do mirar amigo
cos teus fondais durmindo.

Que nesa mirada están
matices de primavera,
doce e millor anestesia;
barco de corenta velas.

Musca nai,¡que ben cantou!,
nanas de belido verde.
Dous nenos durmiron sonos
tenros de verde no berce.

Por durmir así durmindo,
estou posible a pedir
unha nova cirurxía
para no verde durmir.

CANTIGA TRISTE

O cantar da Fonte Arcada
soa con moita tristeza,
pola cidade queimada.

Soa a canto de pesar
na noite da carballeira,
por vidas asasinadas.

A pena na Fonte Arcada
fixo que tremera auga,
nos canos da Fonte clara.

No Camiño da Arcada
olor a morte de sables,
á pólvora disparada.

De: Cantigas da Fonte Arcada


viernes, 14 de julio de 2017

RODRÍGUEZ LÓPEZ, Antón (Antón Lopo)


Amo e excravo
acordan complexos mecanismos de excitación
e reordenan personalidades fraudulentas.
Gritan, e os seus gritos, son gritos de dor,
anque nada semellante á dor exista 
no último das súas bocas.
A dor pactada,
a dor que descanda os cárceres,
a dor que rompe a herencia das circunstancias,
a dor que borra as carexas maternas,
os preceptos do uso recto e mimético,
esa dor é unha espiral que desgarra a carne
coma un tirarrollas
e derriba espacios íntimos 
que ninguén pisou nunca e nunca intuiu.
Ti non es ti e sábelo.

(1993-1996)

Asexabades o xabarín desde as árbores
con escopetas de canos recortados.
Non era un xogo limpo:usabades petróleo
para confundirlle o olfato.

Desois, coas mans lustrosas
pero ainda inchadas
acarexçabades as vosas mulleres.

De: Pronomes

MURADO LÓPEZ , Miguel-Anxo


Se é certo que todo aquel que morre
enuncia unha pregunta,
eu, Sergei Esenin,
fago estas tres desde unha distancia
de tres palmos do chan:

¿Aceptará a terra negra circasianao meu
resto de silencio?
¿Perdoará o trigo a este pastro bébedo?
¿Dirán por min a súa alta oración os álamos?


(O papel aparece dobrado no interior dun peto dos pantalóns.O corpo ainda se abaneaba no cuarto dunha pensión en Leningrado.Xunto ao catre están as botas de Van  Gogh, asomando baixo a manta como unha sinxela pregaria polos suicidas.O forense non chegou. de momento)


CHATTERTON THOMAS



Hai amarguras que madrugan

coma neve de outubro.
Eu, Thomas Chatterton,
escritor novo e favorecido polas musas,
púxenme fin a mi mesmo
a causa do infortunio duns versos.
Antes de me servir da madureza,
servinme un tóxico poderoso
e, dun grolo, nun día de desespero,
deixei todos eses anos sen vivir.

Ainda non cumprira os dezanove.

Certo, a miñavida está verde,
verde coma un trigo infantil e novicio,
aínda non pronto para os dentes da terra.
Mais se vos sorprende este meu apurarme a morrer,
lembrade isto:
ata  a vida mais exhausta
non dura o tempo dun respiro.

De: Lapidario

lunes, 3 de julio de 2017

REGAL LEDO, Manuel




ÓLESME A DEUS

(moza)
Todo me ole a ti,
meu amor.

A miña roupa 
óleme a ti.

O meu corazón
óleme a ti.

A miña vida 
óleme a ti.

Todo me ole a ti,
meu amor.
E ti,
ti ólesme a Deus.


ATEO
Señor, meu Señor,
¿de onde me vén
esta chamada fonda
a ser ateo,
a librarme de ti
e facer de ateo?
¿De ti mesmo, Señor?

¿Onde pousarei
esta ansia confusa
de ser eu mesmo,
en libertade e alegría?
¿En ti mesmo, Señor?
¿A onde me levará
este empuxe
sospeitoso, desacougante?
¿A ti mesmo , Señor?

De: Chorimas



domingo, 18 de junio de 2017

NEIRA LÓPEZ , Xosé Manuel

   Nado en Meilán (Lugo), é irmán do escritor Xoán Neira López 

Vin hoxe aquel neno perdido
fronte a un mar tamén perdido,
coma un papel manuscrito.
Vin hoxe aquel neno perdido
e só lle quedaba na noite unha palabra, unha lámpada
a alumiar os signos que o retomo vento
deixou no xugo dos bois.
Un vento remoto na terra penedía
que xogou nos labios daquel neno perdido.

OS BLUES DAS ESTACIÓNS GRISES

I
...Ti marcharas
a ocupar o teu sítio na aldea transparente...
Xosé M. Ál varez Cáccamo

Regresarei a ti
porque noutrora as  túas bágoas eran un blues frío
nunha aldea do norte.
Estarei sempre
-ainda que o mundo é grande-
á sombra do estío nos teus ollos
naquel lugar perdido.
E irei en bicicleta baixo os olmos
para ver parti-los trens das estacións grises,
coma daquela.

II
Lugo sen ti un blues árido na noite

/Para ela/

De: O mar perdido


martes, 11 de abril de 2017

INSUA LÓPEZ, Emilio Xosé

Emílio Xosé Ínsua (AELG)-1.jpg








NOTICIA DO IREMEDIÁBEL

Non sempre estarei contigo.

O cálido riso, o fervor das olladas,
a forza das ternuras
que tocan sen ferir os labios
non son para sempre.

Douchos para que o olvido
non sexa 
irremísibel.

Cólleos como un pobre herdo,
como o fío fráxil que nos une
no fragor de un devir de séculos
inmisericorde,
como o dezmo que pagamos gostosos
ao estrépito devorador
do viver.


AMOR

PROCURA a miña carne a túa carne

Íspese a miña boca de palabras
e dá renda solta a despaciosos bicos

Aboian na maré do desexo
mensaxes de pracer desbordadas

Os líquidos derreten as pavuras

Os labios fulminan os silencios.
                                                   De: Acontece ás veces a ternura





sábado, 1 de abril de 2017

GARCÍA GONZÁLEZ, Moncho

Moncho (Mondoñedo,1960) estudou enxeñería electrónica na Universidade de Eibar, mais adicase a música, a poesía  e o dibuxo.  Aos 16 anos toca a guitarra  no trío Os Trovadores.
 E autor de tres libros de música:    O son dunha gaita a beira do masma ,  Manual de afinación para gaita  e A música en Mondoñedo , o último en colaboración con García Doural .
NO INVERNO

A aldea quedou soliña
na pecha noite de inverno,
que farían as súas pedras
pra merecer ese inferno...

No remate do outono
morreu o velliño Xoán,
houbo ser o derradeiro
que pisou naquel lugar.

Morreu con pena ó saber
que xa ninguén máis quedaba
pra defender os seus eidos,
a terra que tanto amaba.

Sete casas e cabozos,
un canciño orfo, sen pai,
o carro ó pé do camiño,
unha vida que se vai.

Quen vai a vagar agora
polas mestas carballeiras,
quen vai recoller os froitos,
quen vai labrar as súas leiras..

 NO AREAL

Nun rinconciño da praia
unha noite de luar
dous corazóns magoados,
dous corazóns cara ao mar.

Amarrados con cadeas
na beiriña do areal,
soños de leda tenrura,
doce anceio de voar






viernes, 31 de marzo de 2017

GONZÁLEZ LÓPEZ, Angel Juan (Ángel Johan)


Jamás podré olvidarlo.

En alto se oxidaban las veletas
y en marcescente otoño se murieron.
La tierra se hizo polvo y nubarrones;
el aire, frío hiriente, rayo agudo.

Los hombres…¡Ah, los hombres!
De pronto cercenaron sus orillas.
La sangre en que se daban restañaron,
cuando en el pulso abierto de la mano
sintieron el acero,
sintieron pares filos
que si homicidio fueran serían suicidio.

Quedaron solamente
y cara a cara hostiles y enfrentados
el mundo en balde habido
y el mundo atormentado.

Después, fragor recuerdo.
Después, laureles vivos y el silencio.
Después ansiarse dentro.

(No cenizas pues hielo urgió la llama
que por sevicia alzaron sobre el hambre,
que avivaron con odios,
que de rencor cercaron.
No cenizas, sino crisol de ansia.)

Angustia de tinieblas, frío y muerte
los bravos corazones estrujados:
cementerio de hogueras
y el hormazón que ahoga.
Angustia de tinieblas en ronda de silencios.

El mundo ríe lejos.

Hay páramos y yermos y nieve en las montañas
y playas sin arenas y mares sin bonanzas.
Y un cielo sin estrellas,
prendido en cuatro rayos de sol carbonizado.

Vigía de silencios, noche y cumbres,
la estrella de caminos en subida:
viento raso de afanes
y el corazón que espera.
Vigía de silencios en trance de alboradas.

El mundo llora lejos.

Hay cauces y torrentes y ríos en los valles
y deltas nemorosos y mares irisados.
Y un cielo de luceros,
abierto en carminosas albricias vesperales.

Rocío de alboradas, luz y fasto,
el llanto de la tierra adolecida:
despertar de latidos
y el corazón que aflora.
Rocío de alboradas en todo el universo.

(No cenizas, de fuego sí la llama
que por miseria aislaron con mil zanjas
que cubrieron de olvido
y que por ser luz negaron.
No cenizas, sino fulgor de fragua)

Después un mundo nuevo.
Después el sol en alto y la alegría.
Después un grato sueño.

Parece que no hay después ni antes.
Tu cenit todo ciega, mediodía;
y el alma en todo encuentra la alegría
refleja de tu luz. De ti brillantes
las cosas ahora están; y son radiantes
las vidas todas, libres  de porfía.
Su acorde en el mundo y su eufonía
se enciende en la virtud. Ya son triunfantes.

(Si fuera siempre luz y siempre
mediodía feliz y venturoso!)



 De: Antología cercada






sábado, 18 de marzo de 2017

IGLESIAS DOBARRIO, Baldomero (Mero)

Baldomero Iglesias Dobarrio (AELG)-2.jpg

https://gl.wikipedia.org/wiki/Mer


PASADOIROS

..Que outonos no son outonos,
son pasadoiros do tempo
nos que aboian as memorias
no máis completo silencio
antes que caigan as noites
das longas noites de inverno
que aínda conxelan espacios
diante os horizontes presos
e me cautivan de lonxe
nas follas que leva o vento
recolléndome saloucos, 
alentos e desalentos.
Outonos, non son outonos
son atallos dun portelo
onde un apaña forzas
para cavar outro rego.


DE ARRECENDO EN ARRECENDO

...Toda a Patria,
que é a infancia,
cabe nun só arrecendo.
Por iso cada cousa nova
é tamén filla do tempo
e queda presente no espello
retrovisor da memoria
que discorre seguro, 
de arrecendo en arrecendo
cara o incerto futuro
polos camiños do vento


De: Na lonxitude do tempo 


lunes, 27 de febrero de 2017

ALMOINA CABALLERO, José




Nado en Viveiro no 1851,  licenciase  en dereito en Valladolid   onde exerce de avogado e xornalista. Escribe prosa e  poesía, tamén teatro como os dramas en verso :"Sobre el pudor del deber" y "Juez en causa propia". Morre no 1896 en Valladolid.


IV

Las aves cantan himnos de armonía
del jardín en el centro,
y dice Irene: -fuera ¡que alegría!
¡Dios mío! ¿Quién diría
que el alma lleva tantas sombras dentro?

¿Qué me importan del alba los cendales
hechos de espuma remojada en oro;
ni esas rítmicas notas ideales
que lanza, enamorando a los rosales,
de la caterva trinadora el coro?

Por qué al sensible corazón no hechiza
ni la voz de rugiente catarata
ni el río que mi huerto fertiliza
y que cual sierpe de bruñida plata
por un cauce de flores se desliza?

¡Virgen Santa!...¿lo ves?...es que me aflijo
cerca viendo la muerte y su misterio..
¡Te lo imploro ante le Dios del Crucifijo!..
¡No me arrebates, por piedad, el hijo!..
¡No me trueques el mundo en cementerio!..

Y la madre infeliz con ansia loca
se alza de pronto, cual flecha herida..
al niño un respirar tardo sofoca,
y da calor con besos de su boca
a aquel ser que es la vida de su vida.

De pronto se oye un grito y aterrada
Irene el corazón se oprime fuerte..
besa a su hijo..quiere hablar …y helada,
al tropezar sus labios con la muerte,
sin vida cae también sobre la almohada.
........................................................
.......................................................
.......................................................
........................................................
........................................................
Y ocultos de la aurora con el velo,
y en pliegues de una nube reclinados,
Irene y el rubito pequeñuelo,
penetran en el cielo
por un hilo de besos engarzados

Fragmento final de "El beso de una madre"

http://bibliotecadigital.jcyl.es/es/consulta/registro.cmd?id=2434

jueves, 16 de febrero de 2017

RODRÍGUEZ OXEA, Sabela





Nace en Monforte de Lemos no 1958.Licenciada en Historia de Galicia, exerce  como profesora de Lingua e Literatura Galega no Instituto Xoán Montes de Lugo, cidade na que reside ata o seu pasamento.No 2005 publica o libro de poemas Versos do silencio roto.

NEUROSE

Miradas expectantes
Agardan de min
Unha vida que non hai.
O disfraz de comedianta
Tensa os meus nervios
Arelando a penumbra
Móvome coma boneca
Para enganar aos vivos,
Evaporada a miña mente
Sempre noutra parte.


NO SANATORIO

Eu collía malvas para que o meu fillo pensase
Que mamá estaba nun xardín tan grande
Que percorrelo levaba días.
No longo corredor
Cruzaba coas miradas
Perdidas dos enfermos.
¿Que fas ahí princesiña?
Un alto no camiño
Unha fonda bocanada de ar
Que me dera forza
Para voltar á dureza
Da vida dos cordos
Aí fora.

INTENCIÓN

Sen nengunha veleidade
De transcender o Olimpo
Expulso sentimentos margaridas
Para ceibar ao ar
As palabras que me afogan
E ficar así sen roupa
Que cubra o esquelete
Onde reside a única
E auténtica beleza.

 De: Versos do silencio roto


sábado, 11 de febrero de 2017

CALVO VIDAL, José Luis





Nado no 1973 en Oviedo, estuda Filoloxía Hispánica na cidade de  Lugo, onde creou e dirixiu a Revista Cultural do Campus,   Evohé .


PAXAROS /DENDE O MONTE SEGADE

                                                                1.
Galopan os paxaros a ollada.
O bruído das súas ás feren
o silencio do bosque.Están preto
da escuridade e mergullan os seus corpos
en invisíbeis ríos aéreos.
Co seu maxentoso canto
alónganse sen cesar.
                                                               2.
Sobre as vizosas fragas do soño
aínda escoito o seu canto.


NOITE- Oº

                                                                            Para María José, por suposto
Esta noite 
o frío porá
música nos nosos dentes.

Fará falla lume:
leña do teu corpo
                          ludida ao meu



LUGO DORME

Ante os meus pasos
Lugo dorme.

(A néboa
xa prolongou o seu velo
máis alá
do lique de pedra.)

No confín da noite
non podo resistir
a perfección do seu silencio.


De: Definitivo territorio

jueves, 2 de febrero de 2017

FERNÁNDEZ DE LA VEGA PASARÍN, Higinio


Todo n-o mundo en qu'estamos
'o cabo perd'a importanza.

Desmorónans'os castelos,
véñens'á terr'as murallas,
e pobos antes con xente
de repente com'as pámpas
d'aló d'Asia, ou os desertos
d'esterel y ardente Africa,
veñen ó fin á quedar
humilland'a sua arrogancia;
mais ¿á qué ven, me dirán,
á qué ven tanta palabra?
Pois moi xinxelo, á dicir
q'as festas tamen s'acaban.


'O barullo atroador

d'a xente, ô rosmar d'a gaita

ô estouro d'as bombas riales
que se queimaron n-a Praza,
ô fin, dempois d'unhos dias,
á soceder veu a calma,
e todo volve a poñerse
en órde n-as nosas casas,
sen mais secoencia si acaso
qu'a indixestión agarrada
comendo pulpo, cal solen
n-esta festa, á caldeiradas.

Unha revista d'as festas
eu ben quixer amañala,
mais non me deu tanto xeito,
non me deu Dios tanta gracia;
así, pois, nosos leutores
esta lerán, boa ou mala.

D'os fogos nad'hei dicir
porqu'o que non foi â Praza,
ben sintiria, abofellas.
os estonros dend'a casa
—e siguindo este sistema,
algún dirá, sin tardanza,
unha revista de festás
amañar logo s'amaña.

Músicas tivemos dúas:
a d'o pobo y a chegada
da Cruña e que dirixia
o ilustre maestro Braña.
Pr'o qu'a min mais me gustou,
o que me fixo mais gracia,
o que me puxo mais alegre,
mais confento qu'unhas páscoas,
foi aquel par de gaiteiros
traguidos de Ribadavia, 
que probaron qu'o estromento,
qu'iñorante algún aldraxa,
o mesmo entóa muiñeiras,
a-la lás e riveiranas,
que pode facer ouvir
anacos d'ópera e danzas.
Moi ben pol-a Comisión
qu'acordou traguel-as gaitas,
e moi ben pol-os gaiteiros
d'a vila de Ribadavia.

A feira, según se dice
de púbrico, non foi mala,
por mais qu'a xente que había
era bofellas escasa;
non faltaron, por suposto
o día últemo as maulas, 

e pr'elas houbo tamen
n-a feira saída larga,
que nuca falta m-o mundo
quen cargue con certas gangas.

Seguindo sempr'o Casino
as tradicionás usanzas,
a un baile o lus invitou
ôs rapaces e rapazas;
mais según certas noticias
que teño por moi esautas,
escusar ben escusaron
de dar refrescos ás damas,
pois de tan fresco qu'estivo,
n-o salón todos lembraban.
Un filósofo prefundo
a razón xinxela e crara
d'a ausenza que xa fai tempo
notas'alí d'as rapazas
dab'á cérto pisaverde
paseándose n-a muralla,
y-era que, por non comer
pavo moitas receaban
persentárense n-o baile,
y-a eso eu digo: malhaia,
¿por qué s'esquecen de min
s'hai pavo en tal abundancia?
porque, s'hei dicir verdá
ese prato ¡Dios me valla!
é dos que mais lle me gustan,
Siñores da Xunta... e basta,
que pra entender, s'eles queren,
a prosa xa vai ben larga.

Dend'este sitio hei de dar
as mais espresivas grácias
á masa coral que Veiga
dirixe que serenata
veu dar á esta Redaución
que ll'o agradece n-a y-alma.
Estes artistas laureados
mozos todos antuseastas,
que pouco fai en París
ganaron unha medalla,
merecen ben d'este chán
merecen ben d'a sua patrea,
pol-a groria d'a que loitan
e pr'â que loureiros ganan.

Antes d'acabar aquí
sex'a últema palabra
pr'o certame, qu'anque foi
a concurrencia algo escasa
pra sel-o primeiro, tivo
exceucional emportanza.
De cén cousas mais poidera
falar, mais por hoxe basta. 



Pepe d'as Festas 


Publicado originalmente en el número 3 de A Monteira. Somanario de intreses rexionales e literatura (12/10/1889).

domingo, 15 de enero de 2017

DÍAZ JÁCOME, Xosé









CANTIGA DO INVERNO

Xa chegóu o inverno.Ven da man do Outono,
coma un neno orfo que fai tolerías.
A paisaxe deulle a esmola dun sono.


-Pólo San Mariño,
ouro no camiño.

Xa é mozo agora.Doe o seu alento.
Alá vai, envolto na capa de néboa,
pola noite adiante, no corcel do vento


-Por Santo Tomé
a neve no pé.

Xa se fixo home.Tempo do Nadal.
oa anxos teceron un manto de neve
para que o mensaxeiro o leve ó Portal.


-Póla Noiteboa,
a lúa non voa.

Xa chegóu a vello.Leva na monteira
froliñas d echoiva i estrelas xeadas.
Xa morreu o Inverno diante a Primaveira.


-Pólo San Xosé,
todo ledo é.

LUGO NO SAN FROILÁN

Xa chegóu o San Froilán
co regalo das castañas.
Trai ás Sanlucas da man.
-Ai amor ,que ben me dañas!

Canta a lúa no muiño,
i a cibdá estase ollando
no craro espello do Miño
-Ai amor, que ves cantando!

Cobrindo a súa sorrisa
co bretemoso martelo,
hoxe madrugou prá misa,
-Ai amor, que loiro pelo!

Mais o sol que quere vela,
con un festeiro aloumiño
descobreu o rostro dela.
-Ai amor, tenzón de niño!

Galana a escoller galán,
co seu dengue de murallas,
vina, saudosa, á serán.
-Ai amor, qué gozo espallas!.

¡Que ben loce a romería
nas vellas rúas! ¡Que ben
chufa o seu traxe a campía!
-Ai amor, coita tamén!

Todos, cun ledo agasallo,
colman a xentil luguesa,
que ten nos ollos orballo.
-Ai amor, canto me pesa!

Hasta eu ,homildosiño,
lle levo unha regalía:
iste soño pequeniño.
-Ai amor, malenconía!


De : Pombal

HISTORIA DUNHA SOMBRA INFELIZ

¿A sombra é a mais lonxana
carne das cousas?
-A.Cunqueiro-


Aquela sombra, sempre deitadiña na mesma beira do río,
era diferente das mais sombras. E naide o sabía.
Unha romántica bidueira motivaba a súa vida ignorada.
Era unha sombre vella e sempre recente,
cunha tristura de margarida desfollada
e un corpo de bris sen recendo, ou de orballo sen nacer aínda.
Nunca deixara de ser inocente e sumisa.

Tiña a madurar unha íntima pureza nova
na súa grave exactitude silandeira.
Tremaba ao escoitar as campás de Mondoñedo.
A hora clave de súa ledicia mellor
era aquela en que a Lúa saía a escoitar a serenata dos sapos
e ollaba no espello do río o latexo das estrelas.
Entón tiña de festa o seu vivir insólito
e cantáballe na alma un egoismo saudoso de tan feliz?

Un día calquera
chegaron uns homes que semellaban guerreiros antergos
e mataron á abidueira para facer zocas.
Non se decataron que tamén asasinaban á sombra dela,
miña irmá de anceios sen remate.
Morreu sen queixarse a probiña, morreu docemente
ao sentir que a súa carne -lonxana carne de cousa concreta
xa non podía ter ningún estremecemento sentimental...

 De: http://www.galiciadigital.com/pcd/Biblioteca/poesia/seculo_xx/longa_noite_de_pedra/escritores/continuadores/xose-diaz-jacome.html