jueves, 12 de julio de 2012

MATO VIZOSO, Manuel




Mato Vizoso é a mostra do autodidacta, sen mais  estudos que os da escola , a forza de ler chegou a ter unha gran cultura, deixando abondosas obras .Como poeta, na sua obra  predominan os poemas de corte lírico

http://es.wikipedia.org/wiki/Manuel_Mato_Vizoso


TESOURO (Conto)

Un vello un pouco apañado,
de fertuna regular,
vivía n-un bó lugar
preto d´ un fillo casado.
Fora o fillo seu estudiante,
pillo, !perdíase de vista!..
é andivo algún tempo á pista
dos cartos , pra votar guante.
 Y-atopou, nun furadiño
metidos, alguns en prata;
é  cando se desprocata
o vello, quedou sin niño.
 Maliciou quen ll´o pillara
y-él , que era un paisano cuco
díxolle ó fillo: Farruco,
no que vou palrar repara:
C´o meu pequeno tesouro,
que pra vosoutros ha ser ,
eu,  non sei com´ei facer .
¿Xuntando prata con ouro
botaráse algo a perder?
-Non señor, é ben sabido
que misturando ouro é prata
están coma leite é nata,
-N´ei dar teu consello á olvido.
O fillo , por ambicioso
volveu a prata ó  furado.
C´o tesouro recobrado
dixo o vello,  malicioso:
Aunque unha vez me colleron
n´han volver, xuro á unha  cruz.
A can vello n´hay tus tus.
¡Miñas artes me valeron!


"El Eco de Villalba ",  30 de agosto de 1909



LÁGRIMAS SECRETAS

Ardientes lágrimas son
esas lágrimas secretas
que, a oculta pena sujetas
las consume el corazón.
No son  gotas de rocío
que dan al campo frescura
y conservan la hermosura
de la flor, en el estío.
Porque en sombra encadenada
la angustia que el pecho siente,
en la sonrisa, que miente,
se presenta disfrazada.
Las lágrimas no consuelan
al que ¡infeliz! las devora
si pena en el pecho mora
que los labios no revelan.
Son, cual gusanos, que hieren
las plantas en sus raíces;
y es fruto de sus deslices
que, al fin , esas plantas mueren.
Y aunque se muestre lozano
el arbusto, así mordido,
mustio luego y consumido,
se quedará en polvo vano.
……
El corazón que guarece
dolor oculto en su seno
de mortífero veneno
con lenta angustia perece.

"El  Eco de Villalba ",  17 de novembro de 1.909


lunes, 9 de julio de 2012

RIVAS, Paco




Nace en Cervo-Lugo, profesor de Galego.Na década dos noventa exerce como asesor de Lingua e Literatura galegas no CEFOCOP de Pontevedra. Ten publicados numerosos artigos e estudos : Expresión e ditos populares da área mindoniense (1.992),  Oficios perdidos: léxico dos ferreiros (1.995),   Festas de Galicia (1.996), O concello nas aulas (1.999) Fraseoloxía do mar na Mariña luguesa (2.000).
En 1.999 publica o poemario  "Cantaruxos do meu mar e outras cantigas" .Os poemas que recollemos no blog pertencen ao seu poemario  "De ti perdidamente ".

Quero durmir no teu colo
que me acoches co mantelo,
que me faigas as ciligras
con rulos do teu cabelo.
Que os teus xeonllos me arrolen 
nun run-run maino e lixeiro,
e cando estea durmido
me despertes cos teus beizos.

***
Xa non quero estar sin ti,
porque a vida sen ti vaise,
porque o día faise noite,
porque a xente faise naide,
porque o ceo faise inferno,
porque a min queimame o aire.