lunes, 1 de diciembre de 2014

CASANOVA SANTOS, Carlos




BODEGÓN CON UNA MIGA DE PAN

Si más pequeña fueras aún más te amaría,
pulgarcito de la luz, no importe que otra vez
me coloque las gafas para saber dónde estás, 
que al cabo te miran los ojos del alma. 
Y luego, cuando acaso ya fuiste festín
de pájaro o gallina,inútilmente va
 mi memoria a rescatarte, a quererte el corazón
sin saber si realmente fue señor de cosa alguna,
sin saber si alguien te puso en la senda del mantel
por seguir con sigilo los pasos de Dios,
pequeñísima amiga, partícula de viento,
átomo de amor, semilla de silencio,
copo de nieve que buscas en mí
el calor que te funda en la paz de la nada.

De: Versos de arte chica





miércoles, 5 de noviembre de 2014

ESTÉVEZ LÓPEZ, José








 I

A heroicidade de esquecer,
de esquecernos
ou quizais o cansazo
de non falarnos,
do autismo
partisanos.

Desorientada respira,
escasa,
a calma pasteurizada.

¡Como me doen os ollos,
preñados de tristeza..!
¡Se ti souberas meu amor,
canto amor roto..!

Equivoquei as vacilacións
nos meses de insomnio.

Cada mañán pregúntome
que prezo pagarei
por este infatigable silencio...
¿Onde os víveres..?
Palpitante,

ASUBÍA A TRISTEZA.


....


ESCORREDOIRO SEXTO

E ímonos morrendo,
en cada vela.

En cada vela
que mercamos
para celebrar
os aniversarios.

...as trompetas que anuncian
aldrabas batendo nas idades...

E imos morrendo
meu amor.

Nas alegorías altivas.

Por non ser inmunes.

Sen corrección posible
a erosión do tránsito.

Licuámonos
en cada ano
que descende,
en cada ano
razzia
no
calendario,
no foro diario
raposo arterio,
salteador de pétalos...

...non espera por nós, non,
os anos, areas escorregadizas
(quizais quen espera desespera).

Non conceden prórrogas,
verdugos virtuosos
do inaplazable.

Contabilizan
impertérritos,
a deserción
do capital social
inicial,
a mudanza
na impaciencia,
a destitución
dos dentes do leite,
dos pantalóns curtos,
das saias
de crocodila
seducindo
bedeis
cun toque
de calcetíns..

(Fragmento de Maxisterio Lugo 73-76)







lunes, 6 de octubre de 2014

ARIAS CASTAÑO, Xela





INDECISIÓN

Entrabas, furor en man,
reclamar esa condición de estar.

(Sófrete quen vai contigo)

Vas poñer
as pedras sobre as pedras e sobre as pedras
        un nome amado:

Sófrete quen vai contigo,
e vénse,
a modo,
abaixo a túa idea da loucura.

.....

III .MONÓLOGO ADICTO

Xa non teño fala.
Despois de recorta-los verbos quedei sen lingua
á que atender.
A nosa inmensidade remata un centímetro á redonda.
Non fales comigo,
deixei á posta o código
nas escaleiras da entrada ás casas.

Recortei, coma quen non o quere, os ámbitos.
Case me perdo,meu, entre os paseantes.
Así que , recortei os ámbitos.
Agora teño o idioma inclinado nas entrañas.
E perdín para botalo fóra todo interese.
¿Que mais me ten que a min me entendas?



De: Tigres coma cabalos




martes, 16 de septiembre de 2014

MIRANDA RUÍZ, Xosé



Xosé Miranda (AELG)-3.jpg


EU DEPUREIME NO MEU PROPIO INFERNO.

Da miña propia dor fun levantado.
Amaba xa sufrir,vivir deitado,
e odiaba a primavera máis có inverno.

Soñar, se cadra, nese adeus eterno,
nesa estación do sempre inacabado,
nese tren que se vai cara ó pasado
nese pasado fixo nun caderno.

Soñar o verso, a vida, a rebeldía,
a xuventude, rápida e irredenta;
nestas tardes soñar o que as primeiras.

Soñar resucitar , resucitar, e un día
ser eu de novo: Aquel , a ollada atenta,
o peito limpo, as ilusións enteiras.



ÍA EN BUSCA DA LUZ A COMPOSTELA

de  portal en portal, de rúa en rúa,
e non viu outra luz cá luz da estrela
que en noites negras sustitúe á lúa.

Ía buscando a luz nunha xanela
pois creu que só era luz a que era súa,
e non viu outra luz nos ollos dela
ca da estrela distante, e fría e núa.

Ía buscando a luz que non había
pois é remota, ou morta , ou fuxidía
e que bota unha estrela sobre un home.

É a penas o sinal de que houbo un lume,
de que houbo un pasaxeiro vagalume,
e de que agora só perdura un nome.

De : Sonetosfera




martes, 20 de mayo de 2014

DÍAZ CASTRO, José María




Tralas pegagas de Díaz Castro, homenaxeado no Día das Letras Galegas



Ó traveso da escura teadaraña
deste mundo unha estrela cai no río
da miña vida e quédame chamando.
A beleza feríume para sempre...





NIMBOS

Se é que o poema é só un nimbo de lus
que os ollos cegos póñenlles ás cousas
soñadas, ou amadas nas teebras,

das cousas que xa foron e se foron
pro siguen sendo e non se van xa máis,
das sombras que, xogando cos meus ollos,
na miña vida en lume se enxeriron,

eu deixo eiquí os nimbos, coma cinza
de rosas que onte encheron de perfume
o mundo, morto xove, dalgún soño.


NO VERME A ESTRELA

Esta sede infinita de pureza
ausoluta, esta sede de xustiza
que nos queima, esta sede de beleza...
baixo as alas da pedra  da preguiza
e a paga do pecado en cada esquina
e a herbiña sobre a foia e a ruína...

!Esta sede de lus, mentres o vento
da morte zúa darredor das cousas
que están no noso corazón , cincento
sopro que arrinca os días , queima as chousas
máis íntimas , e bárreas coma a ágoa...!
A lus do mundo é a que arde nunha bágoa.

                          De : Nimbos


lunes, 24 de marzo de 2014

PARADA JATO, Xesús Alfonso



III

-¿ D´ onde veis?

-Da campa
-Andaba a auga quebrada?
-Non , hoxe non
-Non sei a qué fuches.

Olla os cumes envoltos na néboa
o abrazo das aciñeiras
as pedras brancas calías
o osn das fervenzas
de claras e limpas augas.

Lembra sempre , das uces, a cor súa
as pingas da choiva
mesturadas con raiolas.

(De : A cor das uces)


PROPOÑO NON DICIR NADA DE TANTAS COUSAS QUE
marchan
á danza das ánimas polas corredoiras.
Que foi dos caneleiros?
Só na memoria, rouco son o mencer.

O arado rabuña as terras que hoxe aran.
Florea o canso mazairo.Entre sombras só hai 
dor 
en catro cachos.

A xeada conxela o pouco que queda.
Roxen pisadas alleas.
verbas
na noite enteira.

DEVEZO POLAS CORES DA LÚA DE MAIO
cando é verán 
adiantado.
Tras a ponte xa se ven terras
espidas de flores.

Ollo cara ao infinito
mentres o día foxe ledo
e incerto.
Ollo cara a cerdeira que foi roxa
no inverno, ardendo.

Da obra colectiva: Sentimentalismo.Antoloxía de refrencia .Etapa de fundación

lunes, 17 de marzo de 2014

FERREIRO REAL, Cristina

                                                      



                                                   Enlace a su blog   : http://cristinha.blogspot.com.es/



  
FLASHBACK
I
durmo a medias
meto o dedo no café (*1)
suando motivos

as pombas
na miña man esquerda
reprodúcense.

II
este poema remata no inicio das túas mans
o desquilibrio escapado en ti

(o desequilibrio era unha pomba
e ti (*2) o desequilibrio
 granulado)

III
que este texto sexa unha cadeira dobregada (*3)
ou o poder bipartito
do bafo
das mans marcadas na mesa
ou o sensentido das carreteras
e esta
esta que sexa a hora de chopin
eterno(*4)interludio
dos camiños

que sexa isto dioivo
e que sexa no teu costado
para que te inclines
en papeis acartonados

pero o ceo non é nube
o ceo tiña dentro
clítoris descalzos(*5)
....extraviados
e un faiado.


.......................................................
*1: flashback I
*2 : flashback II
3*:   flashback III
4* :  flashback IV
*5:  flashbackV


(De: Desequilibras e caer)


DOROTHY TAMPOUCO ESTABA ALÍ: TEORÍA DA CASA

I

No fondo da escena  limpabamos a auga e furgabamos nas
caixas buscando peixes mortos,
cos ollos saídos en postura de agardar nada.A luz non era
suficiente.
Despois o frío de nove invernos entrou nos laboratorios e nas 
casas de contrabando,
con violacións de morada, violacións demoradas,
escenarios acantilados, soldados derretidos,
cabalos correndo cara Java,
area nos zapatos.

II

Poderíamos estar en suspensión.
Dentro da casa hai auga xeada e os seus habitantes teñen pés-patín.
Dentro da casa hai auga.
Fora da casa, isto.
A casa está en suspensión.


(De la obra colectiva: Sentimentalismo.Antoloxía de refrencia .Etapa de fundación)

sábado, 22 de febrero de 2014

LÓPEZ VALCÁRCEL, Xulio


II
Na cidade das pombas mortas
a balazos
é doado atoparse con persoas
que viviron un tempo
non pasado.
É doado atoparse,
na cidade das pombas mortas
 a balazos,
chorros de sangue
zumegando das fontes
sin que naide se abraie.
I é que na cidade
das pombas mortas
abalazos,
o sangue non é azul,
non é marelo;
non é branco
nin siquera bermello.
O sangue é medo
soio medo,
na cidade das pombas mortas
a balazos.
Poden falar de amor
nos cafés,os homes,
dous minutos e catrocentos anos;
poden, ó fin,calquer tarde,
quitarse os zapatos
e non voltar a camiñar sobre da terra,
os homes que dende sempre
esistiron...
na cidade das pombas mortas;
a balazos!


De:Víspera do día


sábado, 1 de febrero de 2014

VALLADARES LÓPEZ , Saturnino


 Fotografía: https://www.bookeiro.com/2017/07/segredos-da-fenix-e-o-primeiro-livro.htm

http://galegos.galiciadigital.com/es/saturnino-valladares-lopez


Incendiando la tarde
arden azules plumas de ternura
con sabor a sol.
Es una gaviota
que, alargándose, cruza mi mirada.

....
Desnúdate,
porque yo soy la sombra de la enredadera.
Tú eres mi patria.
Desnúdate y abrázame,
ahora que por fin te he encontrado.
....

De: Secretos del Fénix

viernes, 24 de enero de 2014

LÓPEZ-CASANOVA, Arcadio






NUNCA tivemos nada, nunca
tivemos nada, nada, nada,
Pois só que vivos era o canto
noso na Terra.Quen cantaba.
(Altos de albor soñamos vida
diante da Casa derrubada,
teitos queimados, mesa pobre
do pan, lareiras desfornadas).
Ollos que ollaron os solpores,
fillos vencidos polas airas,
soas soleiras dende a Noite,
Nunca tivemos, nunca, nada.
Que corazón de canto agora,
que voz de todos, que palabra
nosa diremos...(Dende o exilio
rocha da Morte contra as vagas
da morte sempre) Non tivemos
nin luz nin vida.Nada.Nada
foi noso, Terra.Con que canto
cantar entón...Casa queimada,
rotas as portas, cruz dos mortos
crucificados polas campas,
adro dos himnos, hortos, ermos
montes da sombra, soa herdanza
de soños pra quen vive.(Quen
poeta agora sen palabra,
sen voz de todos e sen vida,
sen canto novo que nos salva).
Nada tivemos nunca, nunca;
nunca tivemos nada, nada.
Orfos de Terra, nunha terra,
teito queimado a nosa Casa,
fillos no leito do sudario,
homes de exilio,(quen cantara
cancións de vivos cando soios
estamos,soios).Nunca nada
tivemos nunca..Ollos que ollaron
vellos solpores, anos, ramas
de luz, de vida, altas soleiras
do Pazo, Terra, Templo, azas
do corazón, do corazón,
do corazón...(Quen o cantara
Ora na Noite).Non tivemos
nin a palabra.
Nada, nada
tivemos, non.
Fillos do exilio,
himno dos mortos, cruz das campas,
montes da sombra, hortos, ermos,
adros de pedra –(!quen cantara
ora na Noite!)-portas rotas,
altar do cáliz, teito e Casa
queimados sempre.
Non tivemos
-de ninguén fillos- nin palabra.


(De: Memoria dunha eda)




DO POEMA


O poema:
tonal de sentimento
e o son da palabra
no suco do verso.

Á luz do poema,
eu do labirinto
dende o escuro espella.

Lámpada do verso:
revelar as sombras
que espreitan por dentro.

Non imite a troba
á fonte do monte,
sempre a gurgullar
cos mesmos acordes.

A palabra espida?
Lingua barateira
do peor escriba.

O verso, libre ou medido?
Que máis ten, se se saben
tanguer as cordas do ritmo!

Atende ó soneto:
rima e sílabas contadas
para afondar no segredo.

(Coda)
Sexa o poema o que
certo deba ser:
Secreta mensaxe
que se afai á luz
da esteticidade.


De: Dicir unha razón