miércoles, 14 de enero de 2015

DIÉGUEZ VÁZQUEZ, Lois





Lois Diéguez (AELG)-3.jpg



Nun intre chega o que non aprezamos
mais vivemos.
A alegria das cores
o movimento
o vivo susurro do son.
Orbazai en ónfalos:
ti dando-lle o centro arrequecido.
Quen pensaria que a bubela
podia pasar 
en lóstrego ferido
e morrer asi aos nosos pés?
Os nosos pés espidos
a descansar en pétalas
intensamente perfumadas.


...

SEGÜIN.1

A tristeza da casa abandonada.
Soa sostén un ceo grande.
Palabras voces a agromar
como un vello chafaris
-a cabra viña contra ti e rias-.
O tempo pasa.
Volven só os reflexos
a memoria que sostén o espellismo
para non morrer.
A casa pequena
baixo un ceo inmenso.
Cantos mundos xiraron
baixo o lousado ausente.
É certo?
Ou son asas ás que nos prendemos
para cortarmos o afogo
do noso corazón amedrontado?


De: Ónfalos

No hay comentarios:

Publicar un comentario