FORTES TORRES , Antón

http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=antforte1&alias=&solapa=biografia

IN MENTE

                                           (a Mário)

A lua cheia.

Os jardins de açucenas.Beijos.

Os choupos, o rio, a erva.Desejo.

Aquela pele orvalhada de almíscar...Tinha

adolescentes olhos verde-grises e os beijos tingidos de inocéncia

E foi-se para sempre , além dos mares, quiçá a Apuania,

e em noites de lua como hoje umha labareda acende-se-me dentro

e lembro o corpo nu  de Mário lambido polo vento.

O ANJO DO BICO

I

UM bico de riso.

O branco riso de dente preciso.

Os dentes um pico.

peteiro que bainhas cosipa.

No colo arabesco de rotas

peniscas.

Devagar

meu anjo do bico

II

UM bico de medo.

Amorodo que suga e penetro.

Lava que reborda bábios

e língua que lava.

Assenta.

Purifica

Ausente anjo do bico

os olhos nom abras

respira.

HIENAS

Foge do colégio

de monjas cara a casa

deserta, em  silêncio.

Caminha polo souto e 

escoita o rechouchio

ingel do ninho no sobreiro.

Ergue a mira.Aponta.

Nom falha

a hiena.

De: Sexto Fetiche

TRAPERO PARDO, Xosé

https://gl.wikipedia.org/wiki/Xos%C3%A9_Trapero_Pardo

 http://galegos.galiciadigital.com/es/jose-trapero-pardo

Cando era un rapás , andaba aos niños,

e con man incremente

sin pais deixaba aos probes paxariños,

qu´entras ponlas das arbores, soliños,

piaban tristemente.

Orfiños nos quedamos

cando eramos uns nenos, 

y-estrados pol-o mundo, inda choramos

o fogar que perdemos de pequenos...

¡Por eso, cal d´un crimen venme a mente

o recordo dos probes paxariños,

q´entr-as ponlas das arbores soliños

piaban tristemente!.

......

¿Decides que son tolo?...¡Será certo!

Así e todo ....¡deixádeme soñar!

pois pra o home que está sempre desperto,

a Vida é un deserto

qu´entre bágoas se ten que atravesar.

.....

!Ojos claros, serenos,

que de dulce mirar sois alabados!...

pra non vir nunca a menos,

precurade estar sempre ben lavados;

¡que as lagañas n-os ollos son os frenos

que traban a pasión dos namorados!

....

Volverán las oscuras golondrinas

de tu bacón los nidos a colgar....

e como son  as probes tan cochinas

¡han darche que limpar!

De: Lóstregos e moxenas

REIMÓNDEZ MEILÁN , María

http://mariareimondez.com/index.php?lang=es

http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=MarReim%F31&alias=&solapa=biografia

PREÁMBULO

Fiadas pola roupa
Desafiadas pola roupa
que fiamos co fío que nos ataba
que nos desafiaba
que nos desataba
que pode desatarnos.
A calideza do corpo
fronte á la ou ó liño
con poros para respirar.
E a friaxe eterna de non ter mans
máis que para unha roca
que xirou, xirou e xirou
ata afogarnos.
Hoxe, co fío que ninguén fía,
desafiannos novas rocas,
o desexo de sermos fusos
e a sede de afogarmos
do C maiúsculo:
Comprar


FRAGOSO: EL SOSTÉN

Sei que dentro

hai sosténs maiores

porque é onde comprei os meus

cando me perderon a maleta

con toda a roupa de verán

e interior dentro

mais un par de libros reaccionarios.

Sen embargo, no escaparate,

semella que tódalas mulleres

usamos unha 75,

unha 80 como moito,

diría eu.

Logo fico parada un intre

e eu, tetuda compulsiva,

decátome da contradicción

das tallas pequenas

fronte a paixón desenfreada

polos peitos grandes.

¡Co que pesan!

URZÁIZ: D-DUE

O proceso da clonación

hai moito que comezou.

Moito antes

da ovella Dolly

e dos grandes dilemas médicos 

que non nos deixan xa soñar.

A clonación comenzou aquí xa,

en todas esta serie de tendas 

cortadas por patrón

para un grupo de mulleres

tamén por patrón.

Polo menos 

unha loita aberta

contra as clonadas 

sería moito máis divertida

e máis levadeira.

Nada, o século XXI

xa non é o que era,

ó final segue todo

a mesma merda,

sen traxes estilo Star Treck

e sen automatización estilo

Un mundo feliz.

¿Ou?

De: Moda Galega

CHAO LEDO, Xosé María

https://gl.wikipedia.org/wiki/Xos%C3%A9_Mar%C3%ADa_Chao_Ledo

A VOLTA DA PRIMAVEIRA

(Imitación de Ovidio)

O brando Favonio xa sopra na veiga.

O merlo asubía fervendo de amor.

A doce ruliña xa brua na chousa.

Xa atruta nos soutos o cuco traidor.

Os nenos xa collen as lilas y as maias

na beira do río, no monte, no val.

Xardís son as veigas i os altos penedos.

Xardín delicioso volvéuse o toxal.

A cabra relouca mas brañas pacendo

ó doce da abella monótono son..

Roseiras, ourego, perfumes, cantares.

¡Qué Dios te bendiga, garrida estación!

O noso labrego sorrindo ademira

os agros inmensos que veñen e van;

os agros inmensos que chucha Favonio,

os agros inmensos y as combas que fan.

Ei, Musa, desperta, ruliña graciosa.

Pasaron as neves, abril xa chegóu.

Na beira do río pulsémola lira,

as maias xa baila; xa o merlo cantóu.

Cantémolas veigas, cantémolos montes

cantémolos ríos y as voltas que fan;

cantémolos agros, ruliña graciosa,

os agros inmensos que veñen en van.

HISTORIA DUNHA ROSIÑA

Antes foi, pola  tardiña,

estando á beira do río

vin unha rosa branquiña

que axitaba a cabeciña

toda tembrando de frío.

¡Ai!O Norte asubiaba

entre os ispidos salgueiros....

de frío todo tembraba,

todo parecía que daba

os suspiros derradeiros.

Tristemente cheguéime eu

a aquela dorida fror

que o sol de maio non veu

nin os chuchiños sintéu

do Favonio nin o amor.

E vina .....Fror sin  ventura!

Xa deitadiña no chan...

Morta, si....tanta fermosura

deume máis e máis tristura

i acariciéina coa man.

E nin aroma botaba 

nin brillo tiña a infeliz.

A morte nela reinaba

i onde a morte os olloos crava

todo é morte e pena alí.

I a rosiña agariméi

con cariño e pena eu

i ó irme d-alí non sei

porque triste suspiréi.

¡Rigores do sino meu!

De: Poemas Galegos

GOMES , Afonso ou Álvaro (xograr de Sarria)

No Cancioneiro da Vaticana aparecen dúas composicións de maldizer ou escarnio  .O nome do autor  pode ser Alvaro ou Afonso (Aº Gomes)  ó que chaman "xograr de Sarria".


Aº Gomes, jograr de Sarria, fez esta cántiga a Martim Moxa

Martim Moxa, a mia alma se perca

polo foder se vos pecado avedes

nen por bõos filhos que fazedes;

mays avedes pecado pola herva

que comestes que vos faz viver

tam gran tempo, que podedes saber

muy bem quando naceu Adam et Eva.

  

Nem outrossi dos filhos barvados

nom vos acho hy por pecador,

senom dos tempos grandes traspasados

que acordades - e sodes pastor.

Dizede-m'ora, se vejades prazer:

de que tempo podíades seer

quand'estragou ali o Almançor?

   

De profaçar  a gente sandias

nom avedes por que vos embargar,

nem por que filhardes em vós pesar,

ca o nom dizem senom com perfia.

Dizede-m'ora, se Deus vos perdom:

quando nacestes vós? Ant'a sazom

que encarnou Deus em Santa Maria?

Cantiga 470 del "Cancioneiro da Vaticana"-Siglo XIII

NOVO , Isidro

http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=IsiL%F3pez&alias=Isidro+Novo

DÍA DE BRÉTEMA

Aquél día debería ser domingo

pero a brétema non lle deixou nacer

O automóbil ciscouno na calzada

deixándolle os ollos abertos

contemplando o cinismo do ceo

O sangue evadíase covarde

cara ao sumidoiro

e a dentamia postiza

sorría exiliada na beirarrúa

Pateaban os miróns

queixándose do frío

e da tardanza da autoridade

e da ambulancia

Pero un esperanzou aos demais

dicíndolles que o home do tempo

derá para mañá

día despexado

e subida das temperaturas.

SINOPSE

Cada mañá asómase ao espello
corrixe o alento
amósase novo
limpa o onte que empaza a súa imaxe
e bótase ás rúas da vida

co interior desarroupado

Pero unha sombra fría
coma sudario maldito
agarda sempre por tódolos naceres seus
esganándolle as arelas coa súa negrume visguenta.


 De: Esteiro de noites falecidas