OS POEMAS DA ESALTAZÓN DA CARNE (1.918)
Idolo eterno!
Erel-a esgrevia escultura da carne, a escultura da mármore rosa..
Eu reverénciote.
Eu ofrézoche a frolazán ardorosa da miña Xuventude.
!Ouh carne!
Arela, dixo Hugo.I-en por isto na letanía de Rubén , lostreguean istes versos:
“La vida se soporta,
tan doliente y tan corta,
solamente por eso:
Roce , mordisco, beso..
Soasmente por iso.Soasmente por iso..
! Ídolo eterno e insaciabre!
Em todol-os momentos tenros d´ofrendarte,nos cálices d´ouro, o roxo viño dyonisiaco do noso sangue.
Donas a ledicia d´aquel Momento e dónal-a tristura despois..
Unha (sic) tristura malada e morbosa, malencónica e sutil...
!Ouh , a Ledicia efímera e o Dôr eterno da carne!
E todos, os optimistas e os xóvenes e os eunucos, com´un soio, adorámoste.
I-erel-o Ídolo.
O único Ídolo de tod´â nosa Viola (sic)
O vello Shopenhaüer tiña unha mueca sarcástica ô falare do Amor.
O Amor ,non é mais qu´o desexo da Carne, ainda o mais ateigado d´esprito.
Soio se ama a Vida, pol-a consagración litúrxica d´aquel Momento...
CARNAVAL TRÁXICO (1.920)
As máscaras qu´eu vin:
Un comparsa de coxos todos eles c´unha perna mutilada vestidos de mariñeiros, pedindo unha smola pol-as ruas, berrando o cuplé de moda acompañados dunha banda de múseca do povo.
(Que laios tiña aquela canzón nos beizos d´os coxos! Que dôr n´a aquela canzón!)
Outra comparsa de coxos.
Outra comparsa de coxos.
(Tráxico carnaval !)
Un frade, outro frade, tres frades....Tres frades auténticos.
Catro monxas xuntas.
(A xente se ría crendo que era unha comparsa)
Muitos homes gordos e coloraos.
Muitos señoritos vestidos de señoritas.
Muitas zarrapastrosas.Unha levaba um chourizo pendurado dun´ha caña , dicindo: “Al higuí”. “Al higuí”.Seguíana, dando brincos , algús pequenos fracos e famentos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario