miércoles, 15 de julio de 2015

VALCÁRCEL LÓPEZ, Xesús Manuel


Xesús Manuel Valcárcel


Nacemos envoltos en leite 
de nai, con olor a sangue de muller,
a terra abrazada os nosos pes
e o voo dos paxaros ilumina  a
 nosa alma, o sol agasalla os 
nosos ollos e as estrelas da 
noite perfuman os nosos soños.

Somos auga, alento e forza
do vento,calor do lume, dos
camiños lama,espíritos dos
bosques, dos ríos e dos lagos,
somos árbores, arroios, fontes,
flores e fentos dos montes.

Somos auga, choiva,líquido
amniótico, carqueixas, luz 
e corpos celestes que se
 manteñen dentro da natureza..

Abrimos os ollos e estamos en 
contacto coa auga, que impregna 
todas as células do cosmos, río 
que flúe.A luz das estrelas
brilla a través de nós, estendemos
as mans e brillan as estrellas.

REVELACIÓN SENT

O SENT coñece o teu corazón.

Sabe o que pensas e o que fas,
a boa fe e a mala fe, coñece
os teus pensamentos e intencións!

Os que negan  a existencia do
SENT forman porte do SENT,
non hai nada fóra do SENT.

Os que se rebelan contra o
SENT escollen un camiño SENT.

Os que non veñen ao SENT non
van a ningures, arrástranse polas
sombras mentres non espertan.

Non te podes esconder do SENT,
non cabe odialo nin amalo,está
á marxe dos afectos humanos.


De : Casa do poder


jueves, 30 de abril de 2015

MATALOBOS, Manuel Celso




ELOXIO DA EXCELSITUDE

Enviemos
os nosos barcos
loitar feramente contra os elementos
ancorados
nas augas toldadas da vulgaridade.

Despreguemos velas
escorando rexamente
a singradura
dun ideal.

Procuremos
teimudamente
o noso particular belonciño de ouro
e
talvez
academos
o grial da excelencia.


CAÍDO EN BATALLA

Querida enemiga de corazón trémulo:

Sedúceme con verbas espidas
declinadas a xenitivo lúbrico.
Derrótame con arcabuces de paixón
en campos de batallas cubertos de papoulas.

Logo

embalsamáme
en marmelo de amor_
odos
e entérrame
ao compás de campás e
chirimías
doentes
no eclesial cadaleito do teu peito.


De: Elementos de Arquitectura Senti_Mental_ista




jueves, 29 de enero de 2015

CILLERO RODRIGUEZ, Marina






AUSENCIA

Me duele el corazón , ¡amor! de amarte
ansiando la luz de tu existencia
aspirando la esencia de tu esencia
y añorándote , ¡amor! al evocarte

Me duele el corazón y al no tenerte
la sangre, como hielo, se adormece;
el pulso, moribundo, languidece
y se ciegan los ojos al no verte

Me duele el corazón al ver mi lecho
con la huella aún caliente de tu vida
que se llevó tanto amor con tu partida

Me duele el corazón y aquí, en mi pecho,
arde el ansia voraz de tu presencia
y muero sin tu amor, ¡amor! de ausencia.

SON DE GAITA

Alumean os cantos nos meus beizos
e ceibo o meu alento, agarimoso
o seu seo , se enche, presuroso 
de soños, de ledicias, de desexos.

Como o  pai que deixou a súa semente
nunha tan xugosa terra preparada
sementei desta alma namorada
o mellor do mellor da miña mente

Meus sospiros seu fol foron enchendo
e devolvemos feitos armonías
de tristuras, de esperas, de alegrías.

E cando o sol e o día van morrendo
soa a gaita galega en que se encerra
a alma e o sentir da miña terra.
 

De: Poemas de amor y fantasía


miércoles, 14 de enero de 2015

DIÉGUEZ VÁZQUEZ, Lois





Lois Diéguez (AELG)-3.jpg



Nun intre chega o que non aprezamos
mais vivemos.
A alegria das cores
o movimento
o vivo susurro do son.
Orbazai en ónfalos:
ti dando-lle o centro arrequecido.
Quen pensaria que a bubela
podia pasar 
en lóstrego ferido
e morrer asi aos nosos pés?
Os nosos pés espidos
a descansar en pétalas
intensamente perfumadas.


...

SEGÜIN.1

A tristeza da casa abandonada.
Soa sostén un ceo grande.
Palabras voces a agromar
como un vello chafaris
-a cabra viña contra ti e rias-.
O tempo pasa.
Volven só os reflexos
a memoria que sostén o espellismo
para non morrer.
A casa pequena
baixo un ceo inmenso.
Cantos mundos xiraron
baixo o lousado ausente.
É certo?
Ou son asas ás que nos prendemos
para cortarmos o afogo
do noso corazón amedrontado?


De: Ónfalos

lunes, 1 de diciembre de 2014

CASANOVA SANTOS, Carlos




BODEGÓN CON UNA MIGA DE PAN

Si más pequeña fueras aún más te amaría,
pulgarcito de la luz, no importe que otra vez
me coloque las gafas para saber dónde estás, 
que al cabo te miran los ojos del alma. 
Y luego, cuando acaso ya fuiste festín
de pájaro o gallina,inútilmente va
 mi memoria a rescatarte, a quererte el corazón
sin saber si realmente fue señor de cosa alguna,
sin saber si alguien te puso en la senda del mantel
por seguir con sigilo los pasos de Dios,
pequeñísima amiga, partícula de viento,
átomo de amor, semilla de silencio,
copo de nieve que buscas en mí
el calor que te funda en la paz de la nada.

De: Versos de arte chica





miércoles, 5 de noviembre de 2014

ESTÉVEZ LÓPEZ, José








 I

A heroicidade de esquecer,
de esquecernos
ou quizais o cansazo
de non falarnos,
do autismo
partisanos.

Desorientada respira,
escasa,
a calma pasteurizada.

¡Como me doen os ollos,
preñados de tristeza..!
¡Se ti souberas meu amor,
canto amor roto..!

Equivoquei as vacilacións
nos meses de insomnio.

Cada mañán pregúntome
que prezo pagarei
por este infatigable silencio...
¿Onde os víveres..?
Palpitante,

ASUBÍA A TRISTEZA.


....


ESCORREDOIRO SEXTO

E ímonos morrendo,
en cada vela.

En cada vela
que mercamos
para celebrar
os aniversarios.

...as trompetas que anuncian
aldrabas batendo nas idades...

E imos morrendo
meu amor.

Nas alegorías altivas.

Por non ser inmunes.

Sen corrección posible
a erosión do tránsito.

Licuámonos
en cada ano
que descende,
en cada ano
razzia
no
calendario,
no foro diario
raposo arterio,
salteador de pétalos...

...non espera por nós, non,
os anos, areas escorregadizas
(quizais quen espera desespera).

Non conceden prórrogas,
verdugos virtuosos
do inaplazable.

Contabilizan
impertérritos,
a deserción
do capital social
inicial,
a mudanza
na impaciencia,
a destitución
dos dentes do leite,
dos pantalóns curtos,
das saias
de crocodila
seducindo
bedeis
cun toque
de calcetíns..

(Fragmento de Maxisterio Lugo 73-76)