A ESCALEIRA
Tiven medo, é certo.Eu era
moi meniña :soio tiña tres anos.
Subía as escaleiras ás escuras.
Ó lonxe ouvía risas .E maxinaba
albres que xogaban á baraxa,
ánimas teimosas , xentes vengativas
que agardaban naquel sitio
tan raro no que había
unha parede e outra e outra.
Eu entón falaba en voz moi outa:
ás vegadas chegaba a ter un tono
de mala educación, quero dicir
que daba berros.Pero seguía
subindo pois, ó que eu tiña medo ,
era a voltar a testa e ver
que o meu país estaba soio
no meio das escuras escaleiras.
HAY UN INTRE
Hay un intre no demorar consciente,
no que deixamos fuxir ceibe
a sorrisa.Entón, envolta escuramente
en claves, vai percorrendo
as vidas dos homes e dos insectos ,
das pedras e do infindo.
Cando volta prao berce non é escura,
nin clave dun pensar:
xa é un pouco home ,
pedra insecto e infindo.
E ainda hai quen pregunta
por que deixamos
ceibe, nun intre unha sorrisa.
De: Parolar cun eu, cun intre , cun insecto
No hay comentarios:
Publicar un comentario